Terwijl de Turkse muziek uit de boxen klonk en de traditionele hapjes werden klaargezet, liep het Auditorium in het VU-hoofdgebouw snel vol. Meer dan vijfhonderd studenten verzamelden zich gisteravond voor een symposium over emigratie naar Turkije, georganiseerd door studentenvereniging Anatolia. Maar wie dacht dat het een promotiepraatje voor Turkije werd, had het mis.
Want de aanwezigen werden vooral geïnformeerd over problemen waar je, bij emigratie naar Turkije, tegenaan kunt lopen. Gastspreker Deniz Kahraman noemde bijvoorbeeld de eenzaamheid. Hij emigreerde naar Turkije en is oprichter van de succesvolle Instanboelse modewinkel Lastik Pabuç.
‘Niemand ging met mij om’
“Maar als het niet zo goed gaat, dan denk je: Wat doe ik hier nog? Ik ken hier niemand, ik mis mijn vrienden.” Ook gastspreker Çağlar Saraç, , werkzaam voor ING Turkije, herkent zich in deze eenzaamheid. “De eerste maand op mijn werk ben ik lang alleen geweest, niemand ging met mij om.”
Toch weerhoudt dit studente Hacer Baêcaci niet van haar plannen om terug te gaan naar Turkije. “Ik spreek de Turkse taal beter dan hun en ik heb nog veel familie en vrienden in Turkije. Dus ik denk niet dat dat bij mij gebeurt.”
Kan nooit nee zeggen
Maar volgens de gastsprekers is de eenzaamheid niet het enige struikelblok bij terugkeer naar Turkije. Çağlar Saraç noemde vooral ook de grote verschillen tussen arm en rijk en de hiërarchische cultuur. “Je kan nooit nee zeggen. Niet tegen je baas maar ook niet tegen je groep. Wat de baas zegt, dat doe je.”
De gastsprekers wezen nog op enkele cultuurverschillen tussen Nederland en Turkije maar laten weten, ondanks vele ups en downs, geen spijt te hebben van hun emigratie. Deniz Kahraman: “Iedere keer wanneer ik aankom, denk ik: yes, ik woon hier gewoon!”