“Kijk!” zegt ze. “Daar heb je weer zo’n poster. Met zo’n zwarte duif en peace now erop. Het is echt crazy hoeveel mensen hem hier achter hun raam hebben hangen.” Als rasechte Utrechtse kan ze het weten. In Amsterdam zie je ze ook wel, maar de Domstad hangt er werkelijk vol mee.
Niet gek, want de posters zijn in winkels door de hele stad gratis verkrijgbaar dankzij een crowdfunding onder het motto: meer posters, minder haat, minder geweld, meer dialoog & vrede.
“Wat een onnozele actie, die posters”, verzucht ik. “Alsof zo’n A3’tje tegen je ruit wereldvrede ook maar een millimeter dichterbij brengt.”
“Kan het nog cynischer?” hoor ik achter m’n rug. “Wees blij dat die mensen zich maatschappelijk engageren. Dat zij zich niet bekommeren om de liefdesperikelen van Albert en Joyce, maar betrokken zijn bij het hartverscheurende oorlogsleed wereldwijd. Dit is burgerschap.”
“Burgerschap in zijn platste vorm misschien. Iedereen kan tijdens een bezoekje aan Hoog Catharijne een gratis exemplaar meegrissen, zodat elke ziel boven zijn Xenos-vensterbank zelfvoldaan ook zijn inwisselbare plastic vredesidealen kan etaleren. Het is lui, leeg en laf.”
Achterop klinkt het nu verontwaardigd: “Nou zeg, jij doet net alsof deze mensen een zware misdaad begaan. Waarom richt je je boosheid niet op alle pleitbezorgers van de ronkende oorlogsindustrie, die nu wereldwijd overuren draait?”
“Begrijp me niet verkeerd”, begin ik. “Ook ik vind oorlog verkeerd, maar er is zo mogelijk één ding nog verkeerder dan oorlog en dat is de verkeerde overwinnaar. Zo iemand die halfnaakt op een paard gaat zitten bijvoorbeeld.”
Mijn zweetklieren beginnen onderhand duidelijk te maken dat een ontblote torso ook voor mijzelf geen overbodige luxe was geweest tijdens deze fysiek en mentaal uitdagende fietstocht.
“Om dat onzalige scenario te voorkomen,” hijg ik, “moeten we een kant kiezen, kleur bekennen. Verenigen wij ons als verlichte geesten onder een witte vlag, dan kleurt die illiberale en ondemocratische opponent hem voor ons in. Met enkel oproepen tot vrede win je de oorlog niet.”
“Je hebt gelijk. Laten we allemaal maar gaan oproepen tot geweld”, zegt ze sarcastisch. We komen er niet uit.
Ik zie, ik zie, wat zij niet ziet. En vice versa.
Wordt vervolgd.