Ze had om kwart voor een haar jas gepakt en gedag gezegd. Eigenlijk had ze langer willen blijven, maar ze moest als enige terug naar Noord. Met iedere minuut die verstrijkt, wordt de stilte onverdraaglijker. Verraderlijker. Oorverdovender.
De heldere, volle maan verschuilt zich af en aan achter de flats. De ene keer kort, nog geen seconde, de andere keer wel tien seconden, afhankelijk van de lengte van het gebouw. Bijna alsof de lichtbol verstoppertje met haar speelt. Behalve dan dat ze niet moet denken aan alles wat zich nu nog meer zou kunnen verschuilen.
Wanneer ze bij de pontsteiger aankomt, ziet ze de F5 net afvaren. Te laat. Als ze dwars door het Westerpark was gefietst, had ze hem gehaald. Maar alleen al de gedachte aan de onheilspellende bladerdekens in de duisternis was genoeg om een omweg te nemen.
Haar mannelijke vrienden begrijpen er niks van. Eentje riep laatst verbaasd dat het niet te geloven is dat meisjes en vrouwen anno 2024 moeten vrezen om ’s nachts alleen over straat te gaan. Hij, drager van een paar zware wenkbrauwen en een volle baard, kon zich er maar weinig bij voorstellen.
Een donkere gestalte komt aanlopen op de steiger. Die nadert tot op anderhalve meter afstand van haar en leunt tegen de balustrade. Haast automatisch tasten haar vingers naar de huissleutel in haar jaszak. Eenmaal beet neemt ze de sleutel op zo’n manier in haar vuist dat de punt uitsteekt.
Die jongensvrienden. Hebben zij talloze keren van hun moeder te horen gekregen dat ze nooit alleen mogen terugfietsen? Zijn zij – of beter gezegd, hun lichamen – ontelbare malen nagestaard met blikken die zo priemend zijn dat ze alle kleding van je lijf lijken te scheuren? Kennen ze het geluid van voetstappen die je steeds meer naderen totdat ze vlak achter je precies jouw looptempo aannemen?
Ze kijkt opzij en schrikt. Het donkere figuur staat dichterbij. Of vergist ze zich? Ze haalt de hand uit haar jaszak waarmee ze de sleutel zowat fijnknijpt. De lichten aan de overkant van het IJ schijnen op haar wit geworden knokkels. Met bevende handen steekt ze later de huissleutel zo diep mogelijk naar binnen. Vervolgens draait ze hem een halve slag. ‘Thuis!’ appt ze.