Hoe deze drie VU-medewerkers hun lichaam ervaren

Rain Bleie (44)

Business analyst en medeoprichter van VU Pride 

“Toen ik op mijn negentiende in een garage ging werken, wilden die mannen dat niet omdat ik een vrouw was. Ze zeiden: we noemen je Karel [in plaats van Karin, red.]. Daar had ik eigenlijk geen probleem mee. Achteraf gezien voelde ik me denk ik al veel langer meer jongen dan meisje. Ik heb nooit echt dat gevoel gehad bij vrouwen te horen. Ik voel me meer thuis onder mannen, al word ik soms raar aangekeken als ik naar een (gay) mannenkroeg ga. Mensen zien niet dat ik me meer man voel dan vrouw, ook omdat ik veel jurkjes draag. Maar die vind ik er gewoon vrolijk uitzien en in een trainingspak kun je niet naar kantoor.

‘Bij wc’s is het soms lastig’

Ik ben non-binair, wat eigenlijk meer zegt wat ik níet ben, dan wat ik wél ben. Bij wc’s is dat soms lastig, als mensen me erop aanspreken wanneer ik naar het mannentoilet ga. Het is echt een opluchting genderneutrale toiletten te hebben, anders is het altijd kiezen tussen een conflict met mezelf of met anderen - terwijl ik gewoon een plas wil doen. Toen ik laatst op de VU met een VR-experience in het lichaam van een man kon kruipen, had ik een gevoel van gendereuforie verwacht: eindelijk kon ik mezelf zien met de juiste genetica. In plaats daarvan besefte ik juist hoe ik mijn lichaam wel echt accepteer. Ik dacht: mijn poenie is prima. Het zijn eigenlijk altijd anderen die een probleem hebben met mijn lichaam.” (ES)

Dirk Jan Stelwagen (51)

Fiscaal jurist

“Ik lijd aan een aangeboren spierziekte, waardoor ik minder kracht in mijn benen, heupen en armen heb. Daarom heb ik deze scootmobiel. Voor langere afstanden heb ik een inrij-Canta, daar kan ik met scootmobiel en al in. 
Ik word elke dag wel geconfronteerd met mijn beperking. Wat dat betreft ben ik mij altijd bewust van mijn lichaam, bijvoorbeeld bij het opletten op obstakels, zoals drempeltjes. Tegelijkertijd is het een aangeleerde routine om daar alert op te zijn. Gelukkig zijn mensen hulpvaardiger dan je op het eerste gezicht zou denken.
Ik vind het nu niet meer lastig om hulp te vragen, maar dat was toen ik jonger was wel anders. Mijn spierziekte is progressief, het wordt langzaam erger. De drempel om hulp te vragen is door de jaren heen lager geworden. Eerst begon het met het accepteren van hulp als het werd aangeboden. Die hulp sloeg ik vroeger weleens af, soms zonder goede reden. Daar heb ik mezelf in het verleden soms tekort mee gedaan. 

‘Mensen zijn hulpvaardiger dan je denkt’

Op een gegeven ben ik toch hulp gaan accepteren als die werd aangeboden en later ben ik zelfs uit mezelf hulp gaan vragen. Vrienden, bekenden en zelfs wildvreemden zijn meer dan graag bereid om hun medemens even te helpen. Zo helpt de huismeester van het O2-gebouw, Erwin, mij altijd met tanken. Eens per 5 weken spreken we af bij de BP hier om de hoek en dan gooit hij de Canta vol. Ik voel me gezegend met zulke warme, lieve collega’s om me heen.” (BB)

Petra Verdonk (58)

Universitair hoofddocent en activist voor Extinction Rebellion 

“Hardhandige arrestaties, dat is wat je op het nieuws ziet bij onze blokkadeacties, want dat is het moment waarop de fotografen komen. Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee, omdat ik altijd meeloop met de politie, en omdat ik een oudere witte vrouw ben. Bij jonge mannen, mensen van kleur en mensen die er queer uitzien, gebruikt de politie eerder geweld. We proberen elkaar te beschermen door, zodra we dat zien gebeuren, onze mobieltjes tevoorschijn te halen en video’s van de arrestatie te maken. We letten op elkaar, vooral ook op mensen met een beperking, in een rolstoel of met een rollator, maar als bijvoorbeeld het waterkanon tevoorschijn komt, valt dat niet altijd mee, omdat je dan vooral met jezelf bezig bent. Het helpt om, als de sfeer grimmig wordt, allemaal te gaan zitten, we zijn dan vervelend, want we zitten in de weg, maar we vormen geen bedreiging. 

‘Wij zitten in de weg’ 

“Soms doe ik mee als Red Rebel, in een rood gewaad met geschminkt gezicht. Red Rebels werken de-escalerend omdat ze niet meedoen met de blokkade, maar langzaam door de menigte bewegen, op een theatrale manier. Ik heb op Schiphol gezien hoe de marechaussee voor de Red Rebels opzij ging. Je bent er als Red Rebel tegelijk wel en niet bij, je let niet op de mensen om je heen, alleen op de Red Rebels voor en achter je. Je volgt hun bewegingen en raakt daardoor in een soort meditatieve staat.” (PB)