Omgaan met vertrouwen en openheid kan een uitputtende mentale en fysieke uitdaging zijn. Je constant bewust zijn van hoe je je in het openbaar gedraagt, altijd letten op zaken als hoe je loopt en praat, is iets wat de meeste LGBTQI+-mensen in hun leven ervaren. Ik ben me hier elke seconde van de dag bewust van, en het wordt zeker vermoeiend.
Hallo, ik ben Oskar, vicevoorzitter van de universiteitsraad. Ik ben een 22-jarige Zweed, tweedejaars bachelorstudent politicologie en homoseksueel. Dat zijn waarschijnlijk niet de drie dingen waarmee ik mezelf voorstel als ik nieuwe mensen ontmoet, maar voor deze blog is het wel nodig. Als ik nieuwe mensen ontmoet, laat ik mijn seksualiteit achterwege, zoals de meeste mensen doen. Het verschil tussen de meeste mensen en mij is echter dat het daar niet bij blijft: ik vraag mezelf af: is het veilig voor mij om aan deze persoon te laten zien wie ik ben? En dan ga ik me verstoppen. Ik word me plotseling heel bewust van hoe ik sta en me gedraag, en probeer zo min mogelijk informatie over dit deel van mezelf prijs te geven. Ik sta rechtop (figuurlijk bedoeld), ik verlaag mijn stem en mijn geliefde vriend van vier jaar wordt plotseling mijn ‘partner’. Elke keer als dit gebeurt, degradeert een deel van mij een beetje. Ik voel me beschaamd, klein, alsof ik tegen de wereld lieg, en vooral tegen mezelf. Je thuis voelen en jezelf kunnen zijn is een hoeksteen van de identiteit van de Vrije Universiteit Amsterdam.
Het is een open universiteit waar diversiteit wordt gevierd, niet bestraft. Toch voelden veel studenten, waaronder ikzelf, zich tijdens de studentenraadsverkiezingen van vorig jaar ongemakkelijk en soms zelfs onveilig. Als gevolg daarvan moest ik mijn VU Pride-sticker onder mijn jas verbergen en alleen laten zien op momenten dat ik zeker wist dat ik veilig was. Als ik hierover nadenk, voel ik me beschaamd. Toch weet ik in mijn hart dat ik dit deed om te voorkomen dat ik gekwetst zou worden, verbaal of anderszins. Helaas is dit de realiteit voor veel studenten op de campus. Elke keer dat een student moet verbergen wie hij of zij is, is dat een mislukking. Elke keer dat een student zich onveilig voelt op de campus vanwege zijn of haar seksualiteit, gender of identiteit, is dat ook een mislukking. Een mislukking van het systeem, van de universiteit, van de mensheid. Ik weiger dit als normaal te accepteren en ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat geen enkele student aan de VU zich ooit nog zo hoeft te voelen als ik me die dag voelde.
Onveilig en op je hoede? Dat geldt niet alleen voor LGBTQI+-mensen maar helaas is dis ook hoe veel vrouwen zich voelen als ze de deur uit gaan (of soms ook als ze thuis blijven).