“Kutzoooooooi”, zeg ik beteuterd. Ze zijn mijn blikje cola vergeten. Ik vloek binnensmonds en bel de toko op. “Goedenavond, u bent mijn blikje cola vergeten. Kunt u de bezorger alsnog mijn kant opsturen? Oké, oké, hartelijk dank.” Ik sta in mijn woonkamer. Een commentator op de televisie vertelt dat Europa de mensenrechten verkwanselt, vluchtelingen slapen op straat in Turkije. “Zal ik beginnen met eten of wacht ik op mijn cola”, filosofeer ik terwijl ik over mijn baard krab.
Bzzt, doet mijn deurbel weer. Ik pak de hoorn op. “Hallo?”
Ik word keihard uitgescholden door de intercomstem, in het Turks. Een tweede, mechanische stem lijkt daarop te antwoorden. Mijn moeder wordt erbij gehaald, zonder opgaaf van reden.
Lees hier de nieuwe column van Sinan Çankaya, postdoc onderzoeker naar het bestuur, racisme en uitsluiting.