De moeder van Dennis Honing dronk, en ze schold, en ze gooide een keer een vaas stuk en toen werd hij uit huis geplaatst. En op school raakte hij bevriend met Marokkaanse en Turkse jongens, en toen ging hij ook nog naar hip-hop luisteren.
Nou, en toen was Honings lot eigenlijk al bezegeld. “Die hip-hopsubcultuur, de slechte invloed daarvan wordt ontzettend onderschat”, zei hij in een volle collegezaal, tijdens een bijeenkomst over radicalisering van SPSNIP platformVU, de studentensectie van het Nederlands Instituut van Psychologen.
Hip-hopsubcultuur
Discriminatie, achterstelling, een gebrek aan stageplaatsen, volgens Honing zijn dat “PvdA-termen” die worden gebruikt als slap excuus voor jongens die op het slechte pad raken. De hip-hopsubcultuur is volgens hem een betere verklaring. Daarin wordt criminaliteit verheerlijkt als een “code” om de weg te omzeilen die normale mensen afleggen om een scooter te kunnen bezitten, namelijk werken en betalen. “Het leven was voor ons een spelletje”, aldus Honing.
Hij werd gepakt voor straatroof en belandde in de jeugdgevangenis, en daar ontdekte hij dat Marokkanen en Turken hun ouders met meer respect behandelen dan Nederlanders, en dat ze hun oude brood niet weggooien maar aan de eendjes voeren en toen bekeerde hij zich tot de islam.
Parenclub
Het intrigeerde hem dat Turken en Marokkanen zich aan regels hielden, bijvoorbeeld aan spijswetten. “Nederlanders doen vaak maar”, aldus Honing.
Aanvankelijk ging hij naar de Poldermoskee, maar daar irriteerde hem het “politiek-correcte geleuter”. “Waarom moeilijk doen over baarden en lange kleding als mensen wel naar de parenclub gaan en homo’s in het Westerpark hand in hand lopen”, dacht Honing. Via een Surinaamse bekeerling, “het was net Snoop Dogg”; “een echte pooier”, kwam hij terecht bij de rock ‘n’ rollers onder de moslims, de salafisten.
“Luizen in de pels”, noemt Honing ze, die overal op scholen stiekem islamlessen geven in kelders en kamertjes. Hij is flink in de ban van de salafisten geraakt, ging om met notoire jihadisten als Victor Droste en de Amsterdammer Lotfi, die in Irak een zelfmoordaanslag pleegde.
Contact met God
Hij is geen salafist meer, zijn voormalige vrienden beschouwen hem als een verrader die zich verrijkt met opportunistische praatjes voor de media, maar hij is nog wel moslim, omdat hij de islam de meest makkelijke manier van geloven vindt, vanwege de “simpelheid” en de intimiteit van het bidden op de grond, het directe contact tussen “jou en God”, zonder tussenpersonen, zoals bijvoorbeeld bij de katholieke kerk.
Dat wil niet zeggen dat hij een “wegkijker” is. Honing houdt van “benoemen”. De kritiek van Wilders op de islam vindt hij “pompeus”, maar ja, “Joden steken geen columnisten dood” zegt hij. En het is toevallig wel zo dat de profeet volgens de overlevering toestemming had gegeven krijgsgevangen mannen te doden om hun vrouwen te kunnen aanranden.
Honing heeft een vlotte babbel en hij pakt zijn publiek in met zijn laconieke, grofgebekte, oneerbiedige vriendelijkheid. Hij weet precies hoe hij zijn voornamelijk witte toehoorders moet behagen: lekker veel sneren over “politiek-correct gezeur” van “linkse partijen” die “met droge ogen beweren dat het allemaal niks met de islam te maken heeft.” Nou, ze stonden in 1529 anders wel voor de poorten van Wenen, die moslims. Had zeker ook niks met de islam te maken en in het kalifaat moeten joden en christenen een vernederende belasting betalen, dus dan kun je wel boos worden om ‘minder, minder, minder Marokkanen’…
Gehoofddoekte moslimvrouwen
“En wij maar stemmen op die idioten”, zegt hij over D66-leider Pechtold. Er zitten een paar gehoofddoekte moslimvrouwen in de zaal, maar als er vragen gesteld mogen worden, houden ze zich nogal op de vlakte. “Waarom ben je eigenlijk moslim gebleven?” vraagt er één geïnteresseerd.
Naast me zit Advalvas-columnist Sinan Çankaya zich al een tijdje te ergeren. “Hoe verklaar je, met een miljoen moslims in Nederland, dat er niet op veel grotere schaal geweld tegen ongelovigen wordt gepleegd?” vraagt hij aan Honing. “In Nederland niet”, pareert Honing hem, waarna hij een totaal niet ter zake doende anekdote opdist over een moslimland dat in 1870 zou hebben gedreigd de handelsbetrekkingen met Frankrijk te verbreken vanwege een blasfemisch toneelstuk.
Moslims die zich opblazen
Dit soort drogredenen sproeit hij over de zaal uit: “Het zijn wel steeds moslims die zich opblazen”, “de getuigenis van een vrouw telt in een islamitische rechtbank minder zwaar dan die van een man.”
Het wordt een vrouw achterin de zaal nu te gortig. Ze verwijt hem te eenzijdig en te negatief over de islam te zijn. Helaas is dan de tijd blijkbaar op en wordt de bijeenkomst beëindigd.