Toen we het zoveelste tentje aandeden en mijn stoute schoenen plakten van het gerstenat, durfde ik de bloedmooie barvrouw om haar nummer te vragen. De Mannen weten dat ik een groot zwak heb voor Vlaamse meisjes.
Ze zijn even onweerstaanbaar als hun blonde biertjes: zacht van bescheidenheid, vol van karakter, afgetopt met een zoetgevooisd taaltje als schuimkraag. De zuiderburen verrassen me keer op keer met hun innemende beleefdheid. Zeker in vergelijking met de Mannen, met wie ik als een olifant door de Vlaamse porseleinkast denderde.
De barvrouw gaf haar nummer en de volgende dag zaten we in een cafeetje aan de Gentse gracht. Ze vertelde dat ze een tijdje in Amsterdam heeft gewoond, waar het niet lang duurde voordat de stereotiepe directheid van ons volk werd bevestigd.
Haar Nederlandse vrienden vuurden in hoog tempo harde grappen af ten koste van elkaar. Ook zijzelf bleef niet buiten schot. Ze lachte dan, maar kwam niet met een comeback. Dat leidde tot verbazing bij de Nederlanders om haar heen, herinnerde ze zich met een geamuseerde glimlach. Terugkaatsen hoorde er blijkbaar bij. “Ik was de verliezer van een spel waarvan ik niet wist dat het bestond.”
De Mannen kennen dat spel maar al te goed. Misschien zelfs iets té goed. Geef mij dan maar de Vlaamse zachtheid.
In het ongeplooide voorhoofd van de Vlaamse schone verscheen op dat moment een diepe frons. Ze legde uit dat ik een geromantiseerd beeld heb van haar landgenoten. Met hun sociaal wenselijke antwoorden lijken het dan wel heel beleefde mensen, maar volgens de Gentse ervaringsdeskundige doen Vlamingen achter je rug om het tegenovergestelde van wat ze zeggen. Het ging er bij mij niet in.
Inmiddels ligt de zomer ver achter ons; december staat voor de deur. We hebben lootjes getrokken met de Mannen, wat ieder jaar weer resulteert in harde gedichten vol plaagstootjes. Het is de apotheose van het sinterklaasfeest en – toevallig of niet – precies het onderdeel dat in de Belgische versie verloren is gegaan.
De gedichten op pakjesavond kunnen mij dus niet lang genoeg duren, ook al staat die over mij waarschijnlijk vol meedogenloze verwijzingen naar m’n datingleven. Eenmaal terug in Nederland reageerde het Vlaamse meisje namelijk niet meer op mijn appjes met de vraag of we nog eens zouden afspreken. En dat terwijl ze in Gent nog zo enthousiast ja had gezegd.