Vandaag rook ik weinig van het karakteristieke vintage-aroma, want ik ben snipverkouden. Zelfs de penetrante lucht van een schap doorleefde jarennegentigtruien ontging mij. Eva en ik gingen een middag vintage winkelen. Om ongehinderd te kunnen rondkijken, ontdeed ik me van m’n zware rugzak inclusief laptop. Gedachteloos smeet ik ’m in een hoek van de vintagewinkel, om er vervolgens niet meer naar om te kijken. Eva daarentegen peinsde er niet over om haar spullen onbewaakt achter te laten.
Paranoia, of een nuttige milde vorm daarvan, zit nou eenmaal niet ingebakken in mijn karakter. Een kettingslot op mijn fiets vind ik overbodig. Het zijn ongetwijfeld de zorgeloze genen van mijn moeder, die haar auto eens maandenlang open op straat heeft laten staan.
Tussen de tweedehands kleding vloog de tijd voorbij. Zoals altijd trokken Eva en ik om de zoveel tijd een afzichtelijk bloesje van het rek om quasiserieus op te merken: “Is dit niet iets voor jou?”
Sommige mensen vinden het juist verschrikkelijk om te moeten wroeten tussen overhemden met mysterieuze vlekken. Volgens mij kan men vintage winkelen het best beschouwen als schatzoeken, waarbij het juist de kunst is om tussen alle troep dat ene leuke shirtje te vinden. Een geslaagde aankoop biedt dan ook veel meer genoegdoening dan een H&M’tje.
En met dat gevoel rekende ik net drie truien af. Toen ik ze wilde inpakken, brak het zweet me uit. Mijn tas lag niet meer op de plek waar ik hem had achtergelaten. Ik wilde net mijn genen vervloeken toen de medewerkster achter de kassa triomfantelijk mijn rugzak omhooghield. Met een plat Amsterdams accent raadde ze me aan om altijd op te passen voor “gajes” in het centrum.
Inmiddels is Eva terug naar huis en ik zit in een bruin café, nog altijd hartje Amsterdam, op mijn laptop deze column te typen. Het is druk. Ik moet naar de wc en overweeg na de woorden van de kassamevrouw om mijn eigendom ditmaal niet onbewaakt achter te laten.
Maar om me heen kijkend kom ik tot de conclusie dat ik de andere cafégasten niet zou kunnen aanzien voor gajes. En willen evenmin. Ik laat mijn laptop dus lekker pontificaal op mijn tafeltje staan. Onraad ruik ik toch niet.