Lallende studenten, inbrekers en een zwerver in een nachtjapon. Beveiligers in het W&N-gebouw troffen daar de afgelopen jaren heel wat bijzondere gasten aan.
Hoe het is om ’s nachts in het donker door een doodstil W&N-gebouw te lopen? Toen Advalvas tien jaar geleden op stap ging met bewaker Harry, vertelde hij dat hij eigenlijk nooit bang was. Dat zei hij niet uit stoerheid, hij vond gewoon niet snel iets eng. Dit terwijl het gebouw ’s nachts zo als locatie voor een griezelfilm kan dienen. En hij ooit, door een groep betrapte inbrekers, met een bijl bedreigd werd.
Damesnachtjapon
Regelmatig kwam Harry na sluitingstijd mensen tegen. Natuurlijk wel eens aangeschoten studenten die uit de Tegenstelling kwamen. Of overwerkende, of overwerkte, wetenschappers. Maar ook wel eens bezoekers die er niet horen. Vooral in de tijd dat het W&N-gebouw voor het gewone publiek nog toegankelijk was. “Er liepen hier altijd zwervers rond die ik dan naar buiten bracht.”
Het merendeel van de illegale bezoekers had psychische problemen. Zoals Surinamer Rob die jaren geleden permanent in het W&N-gebouw woonde. “Ik kwam hem eens in een schacht tegen, liggend in een bedje van glaswol. Hij had een damesnachtjapon aan en de nagels van zijn tenen waren met een spuitbus oranje gespoten. Het zag er feestelijk uit.”
Het leven verdwijnt de komende jaren steeds meer uit het Wis- en Natuurkundegebouw. Drie afdelingen en hun studenten verhuizen deze maanden naar het Nieuwe Universiteitsgebouw. En als het nieuwe labgebouw aan de overkant van de De Boelelaan over een paar jaar klaar en gevuld is, gaat het overgrote deel van het W&N plat. Ad Valvas verhaalt in een onregelmatige serie over bijzondere W&N-bewoners.
Slagersmes
Een andere keer trof de beveiliger Rob gekleed in slechts een witte labjas aan. Naast hem, op de grond, lag een groot slagersmes. Albertema wist de zwerver zo ver te krijgen dat hij hem het mes gaf. “Ik probeer dit soort dingen altijd met rustig praten op te lossen. Daardoor kon ik met Rob lezen en schrijven. Als jij lawaai maakt, doen zij dat ook.”
Een medebeveiliger had een minder goede relatie met de zwerver. “Die maakte altijd jacht op hem, daar werd hij agressief van. Op een dag hoorde ik een melding op mijn portofoon: Ik zit op de A.J. Ernststraat en ik zit Rob achterna. Vervolgens kwam er een tweede bericht binnen: Ik zit op de A.J. Ernststraat en nu zit Rob mij achterna.”
Uilentuin
Bij de rondgang over de campus deed beveiliger denken aan een oude wijkagent die door zijn voormalige buurt loopt. Bij elk gebouw, bij elke ruimte had hij een anekdote. Neem de binnenplaats naast het geneeskundegebouw. Nu valt er niets te zien behalve de grijze achterkant van het gebouw. Harry zag iets anders: de voormalige uilentuin waar de vakgroep Biologie rijen Hollandse uilen bestudeerden. Nog voordat hij hier ging werken, kwam hij daar soms kijken.
Verderop stond het kasje dat hij tijdens zijn tijd als portier in het W&N-gebouw mocht gebruiken om vlinders in te kweken. “Dat was mooi spul.” Het proefdiercentrum lag aan hetzelfde plein. “Daar kwamen een tijdlang veel dierenrechtenactivisten. Die hebben zich nog eens aan de muur vastgeklonken.”
Meer lezen in de serie Weemoed & Nieuwbouw:
> Het computermuseum van Teun Koetsier
> ‘Een krijtbord is rustiger’, wiskundige André Ran
> ‘Snel verhuizen? Eerst zien, dan geloven’, IvM-wetenschapper Harry Aiking
> Afscheid van het oudste gebouw en de langste gang
> Geologen verzamelen niet alleen stenen, ook microscopen
Deze tekst verscheen eerder in 2007 in Advalvas