Kun je dat gevoel van verbondenheid met Afghanistan omschrijven?
“Ik voel de pijn van de Afghanen, maar ik kan er niet heen. Het is een stille, onderdrukte pijn. Die zie ik ook bij andere mensen uit Afghanistan. Het gekke is dat ik nooit volkomen Nederlands of Afghaans zal zijn. Ik ben beide en kan ze niet los zien van elkaar. Wat natuurlijk ook lastig is.”
Je was acht toen je familie is gevlucht. Wat voor herinneringen heb je aan het land?
“Zowel mooie als nare. Ik was jong, ik speelde, ik had mijn familie om me heen. Maar zij lagen ook onder vuur. We woonden in de provincie Helmand, waar de Taliban actief was. Mijn ooms en opa zijn vermoord. Ik was me er gelukkig niet altijd van bewust, mijn ouders beschermden me tegen bepaalde informatie. Toch zag ik ook dingen op straat, bijvoorbeeld geweld tegen een vrouw met ontblote enkels. Gelukkig kon ik naar het buitenland vluchten, maar de situatie daar blijft altijd in mijn achterhoofd.”
Hoe blijf je nu in verbinding met Afghanistan?
“Ik heb er nog familie, dus die band blijft. Daarnaast volg ik invloedrijke Afghanen op social media, vooral vrouwen. Accounts als @womenofafg en @theafghan zijn mijn grootste inspiratiebronnen. Ik deel de visie en doelen en herken me in hun verhalen. Deze vrouwen geven mij de kracht om mijn dromen na te jagen. En een significant onderdeel van die dromen is verbonden met Afghanistan en de vrouwen daar. Ik heb altijd al de drang gehad om iets voor hen te doen.”
Hoe is het gesteld met de positie van Afghaanse vrouwen?
“Er is veel werk aan de winkel, want de gender inequality is significant. Vrouwen worden aan tafel gezet tijdens vredesonderhandelingen, maar dat is puur symbolisch. Armoede en gebrek aan educatie spelen ook een grote rol in de ongelijkheid. En zowel mannen als vrouwen lijden onder de oorlog. Daarom moeten we blijven pushen: voorlichting geven, ook aan mannen, en vrouwen hun stem laten vinden. Toen ik op social media las over GirlUp Afghanistan, heb ik dan ook meteen actie ondernomen.”
GirlUp was exact waar je al die tijd naar op zoek bent geweest?
“Absoluut. Ik wist niet precies wat me te wachten stond, maar dit voelde goed. Ik wilde zo graag betrokken zijn dat ik mijn aanmelding geen dag durfde uit te stellen. Zodoende ben ik er vrijwel sinds de oprichting, in oktober 2020, bij betrokken. Het is lastig dat ik niet in Afghanistan woon, maar dat was gelukkig geen vereiste. Het grootste deel van ons team woont in Kabul, maar er werken ook vrouwen vanuit de VS en Canada. Ik spreek Farsi en ik heb skills die ik goed online kan inzetten. In een maandelijkse Zoom-meeting bespreken we onze doelen en wisselen we ideeën uit. De verhalen zijn enorm inspirerend en we hebben al veel moois kunnen organiseren.”
Op welke activiteiten ben je het meest trots?
“Op Internationale Vrouwendag hebben we prominente Afghaanse vrouwen hun verhaal online laten vertellen. Ik was verantwoordelijk voor de technische kant. Ook hebben we al diverse offline evenementen georganiseerd in Kabul. Over leiderschapsvaardigheden bijvoorbeeld, maar ook over menstruatie – een taboe in Afghanistan. Binnenkort ben ik panellid in een online evenement in samenwerking met GirlUp Palestine. Ik help waar ik kan en het zijn kleine stapjes, maar ze motiveren me om door te gaan. Hopelijk komt er een moment dat ik Afghanistan ook weer eens kan bezoeken.”
Zie je je toekomst ook in verbinding met Afghanistan en vrouwenrechten?
“Ik denk dat Afghanistan altijd een rol zal blijven spelen, maar daar houdt het voor mij niet op. Mijn interessegebied is breed en behelst zowel commercie als non-profit. Tussen verschillende culturen voel ik me het meest thuis en ik denk dat ik daar veel kan brengen. Een diplomatieke functie zou niet gek zijn. Ook heb ik grote belangstelling voor technologie, vooral kunstmatige intelligentie. Een combinatie van dat alles zou dus perfect zijn.”