‘Ja, maar dit is de VU.’ Dat krijgen jonge medewerkers vaak te horen als ze een idee hebben. Hoe zorg je dan dat je niet strandt?
Dat de bureaucratie op de VU soms verstikkend kan zijn, is voor veel jonge medewerkers herkenbaar. Dan is het prettig als je met elkaar kan praten over hoe je je weg daarin vindt. Daarvoor hebben een aantal jonge medewerkers Young.VU opgericht. Nienke Stumpel (juniordocent bij neurobiologie) vertelt op de eerste netwerkbijeenkomst enthousiast hoe zij vier jaar geleden haar weg vond: “Wij deden gewoon. Als het niet lukte om op tijd een mailadres voor een project te krijgen, openden we gewoon een google-account.”
Afgelopen najaar is de VU begonnen met een trainee-groep. Twaalf nieuwe medewerkers kregen een begeleider en hebben eens in de zoveel tijd bijeenkomsten. “Wij kunnen elkaar bellen: weet jij wie zich op jouw afdeling met dit onderwerp bezighoudt?”, vertelt Jordy Gevers, die zelf bij de bibliotheek werkt. “Dat wilden we uitbreiden voor jonge medewerkers van de hele VU.”
Belangstelling is er in elk geval. Op de eerste bijeenkomst van het netwerk zit de global room van de VU vol met zo’n dertig jonge medewerkers en een handvol oudere. Hoe de jonge medewerkers de VU zien? Een snelle poll via de mobiele telefoons levert een ambivalent beeld op: traag, bureaucratisch, maar ook uitdagend en diversiteit zijn woorden die opkomen.
Naïef enthousiast
Er is een talkshowachtige opzet bedacht: Anne Rosier (werkzaam bij het onderwijsbureau van Sociale Wetenschappen) interviewt Stumpel en Jos Akkermans, die bij economie onderzoek doet naar het carrièreverloop van mensen. Stumpel vertelt dat ze het geluk had met een clubje jonge docenten tegelijk te zijn begonnen. “In het eerste jaar waren wij naïef enthousiast. We hadden allemaal wilde ideeën over hoe het onderwijs beter kon. De onderwijscoördinator werd waarschijnlijk doodmoe van ons, maar we kregen wel de kans om dingen te proberen. Na een poosje kregen we steeds meer vertrouwen. Ik denk dat het in ons geval heel goed heeft gewerkt dat we sommige dingen gewoon hebben gedaan.”
Als Rosier van Akkermans wil weten of die nog goede carrièretips heeft voor het publiek, reageert die fel: “Ik heb een hekel aan het woord carrière. Dat suggereert dat er maar één weg is: zo snel mogelijk omhoog. In mijn onderzoek onder jonge accountants zie ik dat ze vaak wel met die mentaliteit binnekomen: zo snel mogelijk partner worden, maar dat velen al snel ontdekken dat ze daar helemaal niet gelukkig van worden.”
Roadtrip
Welk woord moeten we dan gebruiken om die pakweg veertig jaar die we werkend doorbrengen te noemen? Iemand stelt roadtrip voor, omdat het doel daar de reis zelf is. Akkermans zelf houdt het op het neutralere loopbaan. “Toch is de werkelijkheid anders”, reageert iemand uit het publiek. “Als wetenschapper is er maar één route: omhoog, promoveren, proberen een tenure track te bemachtigen en op naar de hoogleraarstitel. Een andere mogelijkheid is er eigenlijk niet.”
“En toch”, zegt Akkermans, “moet je ook daarin je eigen weg vinden. Toen ik begon, zei iedereen: ‘focus op je publicaties’, maar ik vond onderwijs leuk en heb heel veel dingen eromheen gedaan die op dat vlak liggen. Ik kwam daardoor ooit een paar honderdste punten tekort voor een tenure track, maar later heeft het me juist voordeel opgeleverd: door die brede ervaring, groeide ik vrij gemakkelijk door naar UHD.” Eigenlijk is de boodschap van Akkermans : definieer je eigen succes, ga niet te gemakkelijk mee met wat er van je wordt verwacht. En met dat advies begint de borrel.
Wil je je aansluiten bij het netwerk van jonge medewerkers? Mail naar: young@vu.nl.