Vorig jaar leidden sterke, georganiseerde studentenprotesten in Nederland tot de hervorming van het leenstelsel naar een versie van vóór 2015. Tot op de dag van vandaag zijn er geregeld huisvestingsprotesten om aandacht te vragen voor de voortdurende woningcrisis.
Beroemd zijn ook de studenten uit de jaren zeventig die de anti-oorlogsbeweging in Amerika leidden, tegen de Vietnamoorlog en tegen de dienstplicht.
Universiteiten lenen zich uitstekend voor het voeren van een debat en het organiseren van protest. Ze spelen daarbij een kritieke rol bij het informeren van de rest van de samenleving. Toch lijkt het nu onmogelijk om hier een discussie te voeren over bijvoorbeeld het conflict tussen Israël en Palestina.
Ik studeer politieke wetenschappen en ben tweemaal verkozen voor de universitaire studentenraad. Mijn leven bestaat zowat uit lastige gesprekken. Maar soms voel zelfs ík me compleet machteloos om een onderwerp aan te snijden dat het leven van zoveel mensen raakt.
Juist daarom is het belangrijk dat we de discussie op de campus blijven voeren. Door het probleem te bespreken kunnen we erachter komen hoe we als groep, ongeacht standpunt of mening, verdergaan in de samenleving. Voor anderen is het een manier om jezelf te informeren over een conflict met een lange, complexe geschiedenis van wel duizend jaar. Discussie biedt iedereen de ruimte om zijn mening te uiten en/of zijn fouten te erkennen en tot nieuwe inzichten te komen.
Maar die discussie moet uiteraard in een veilige omgeving gevoerd worden. Er is op deze universiteit noch ruimte voor antisemitisme, noch ruimte voor islamofobie. De VU moet een gemeenschap zijn die alle mensen accepteert zoals ze zijn, en die niet discrimineert. Maar de gesprekken moeten we wél blijven voeren.
Ik geloof echt dat we een volwassen gesprek kunnen voeren over het conflict in het Midden-Oosten. Samen meten we aan een gemeenschap bouwen die diverse perspectieven waardeert en open discussies bevordert.