Geen woord over een eventuele herziening van de bezuinigingsplannen uit de mond van de voorzitter van het college van bestuur, René Smit. Eerder deze week werd zoiets wel gesuggereerd door rector magnificus Lex Bouter en vorige week ook door decaan Anton Hemerijck. Smit bleef vanmiddag op een bijeenkomst van medewerkers van de faculteit der Sociale Wetenschappen met verve de noodzaak verdedigen van het snijden in de ondersteunende diensten van de VU. “We hebben de tering naar de nering te leggen”, zei hij.
Gewoon niet waar
De stelling van de Verontruste VU-medewerkers, dat het schrappen van banen bij de ondersteunende diensten “één op één” nadelige gevolgen heeft voor de kwaliteit van het onderwijs, vindt Smit “vreemd”. Het onderwijs, legde hij voor de zoveelste keer uit, wordt juist verbeterd door zoveel mogelijk te snoeien in de bedrijfsvoering. De voorzitter reageerde geërgerd toen iemand hem onderbrak met de boude uitspraak “dat is gewoon niet waar.”
Smit en de medewerkers leken vooral ergernis bij elkaar te wekken. Nader tot elkaar kwamen ze niet. Een docente verweet het college van bestuur te ver af te staan van de werkelijkheid van het onderzoek en het onderwijs. Smit, op zijn beurt, zei: “Als je niet wilt zien in welke wereld we leven, zie je niet in welke we wereld leven.”
Overdreven bezuinigingsijver
Smits boodschap is, kort gezegd, dat de geldvoorraad beperkt is, terwijl studenten klagen over de kwaliteit van het onderwijs en van de faciliteiten. Het geld voor het oplossen van die problemen moet ergens vandaan komen, en daarom is bezuinigen op de bedrijfsvoering noodzakelijk.
Op de werkvloer geloven ze daar niks van. De Verontruste VU’ers schermen steeds met een rapport van adviesbureau Berenschot, waaruit zou blijken dat de VU overdrijft in haar bezuinigingsijver.
Docent Ida Sabelis hield Smit voor hoe demotiverend de bezuinigingen zijn. “Het doet geen recht aan onze inspanningen om het met elkaar allemaal goed te laten lopen als je daarna wéér te horen krijgt dat het met nóg minder moet”, zei ze. Iemand anders zei zich aan de VU gevangen te voelen in een bureaucratisch systeem, en dat dit dodelijk is voor het enthousiasme van docenten.
Kleine kinderen
“Als de passie niet meer wordt gevoeld, dan hebben we wel een probleem”, beaamde Smit. Maar ja, de kaders, waarbinnen we moeten werken, worden dwingender, de eisen nemen in omvang toe. “Daar hebben we ons naar te schikken”, zei Smit. Hij gebruikt zelden het werkwoord ‘moeten’, maar bijna altijd ‘hebben te’. “We hebben dat aan te pakken” en “we hebben ons neer te leggen”.
“We hebben een houding aan te nemen van nieuwsgierigheid en openheid ten aanzien van de reorganisatieplannen”, zei hij. “Anders, en dat is geen dreigement, zijn we niet in staat de huishouding efficiënt te krijgen.” Smit had het ook steeds over afspraken die “we” hadden gemaakt. “Dat zei ik vroeger tegen mijn kleine kinderen ook altijd”, reageerde iemand, “dat we toch hadden afgesproken dat ze hun kamer zouden opruimen.”
“En wat als die reorganisatie niet werkt?” vroeg iemand de voorzitter. “Als het niet werkt”, antwoordde Smit, “dan houden we het zoals het is.”