De benoeming van een nieuwe decaan, voor alle drie de bètafaculteiten van VU en UvA, kwam gisteren voor velen als een volslagen verrassing. Advalvas legde Karen Maex enkele van de kritiekpunten voor.
Uw benoeming tot decaan van de drie bètafaculteiten van VU en UvA heeft beroering veroorzaakt. Was u daarop voorbereid?
“Ik heb bij de opening academisch jaar wel gezien dat er aan de UvA wat protest was, ja. Ik heb natuurlijk niet de kans gehad met studenten te praten, dat kan ik pas vanaf mijn aanstelling.
“Ik wist ook dat er in de bètafaculteiten zelf een redelijk animo is voor dit project, maar dat de andere faculteiten bezorgd zijn. Dat begrijp ik. Ik heb met nog geen enkele andere faculteit kunnen praten, en de toekomst ligt juist ook in de samenwerking met die andere faculteiten, laat dat duidelijk zijn.
“Het is heel lastig draagvlak te creëren als je niet met mensen kunt praten. Laat dat een voordeel zijn van deze vroegtijdige aanstelling, zoals u het noemt. Kunnen we er vanaf nu ten minste samen aan werken.”
De medezeggenschapsraden van beide universiteiten gaan ervan uit dat het nog helemaal niet zeker is dat die fusiefaculteit er komt…
“Dat klopt. Volgens mijn informatie wachten we op een medezeggenschapsadvies dat in december gepland is.”
Maar nu voelen de studentenraden zich voor het blok gezet: hoe kunnen ze de fusie nog tegenhouden, mochten ze dat al willen, nu er al een decaan benoemd is?
“Het woord fusie gebruiken we niet: het gaat om een verregaande of minder verregaande samenwerking, dat is een belangrijke nuance. Er is een duidelijk plan om de samenwerking te versterken. Om dat te bereiken zijn twee dingen nodig: groot draagvlak én eenheid van leiding.
“Natuurlijk is het belangrijk dat we het intern allemaal eens zijn. Maar ik zou toch ook de blik naar buiten willen richten. De echte competitie, de echte concurrentie ligt voornamelijk buiten, we moeten ons samen sterk maken. De bètasector is internationaal veel in beweging – ik ben daar nauw bij betrokken – en je ziet dat zulke grote, intensieve samenwerkingsverbanden zich op veel plaatsen in Europa voltrekken.”
Oké, geen fusie maar een intensieve integratie dus. Met één onderwijsbeleid, één IT-systeem. Critici zijn bezorgd dat de integratie op dat punt niet goed gaat, en dat studenten daar last van gaan krijgen.
“Ik zou niet willen focussen op de onderliggende processen, die moeten de uiteindelijke doelstelling faciliteren. En het doel is: een hoog kwalitatief, breed pakket bachelor- en masteropleidingen. Natuurlijk moeten de ondersteunende processen goed lopen. Maar ik heb bij de colleges van bestuur een zeer groot engagement gevonden om dat goed te regelen.”
Hubertus Irth wordt vicedecaan van de Amsterdam Faculty of Science, en de UvA gaat ook een vicedecaan benoemen. Wordt uw rol die van naar buiten treden, internationale verbanden leggen, en moeten Irth en collega de praktische integratie proberen voor elkaar te krijgen?
“Het is nu belangrijk dat er een goed team wordt opgebouwd. Je kunt pas naar buiten treden als het intern goed werkt.”
Er zijn 3 faculteiten, 2 ondernemingsraden, 2 studentenraden, en nog heel wat facultaire commissies… Wordt dat niet onbestuurbaar voor één decaan?
“Daar hebben we straks dus een goed team voor. Er is bovendien een bouwteam dat al heel hard aan de plannen heeft gewerkt, daar wil ik absoluut op verder bouwen.
“Ik zie in beide universiteiten nu al heel mooie samenwerkingsprojecten, blauwdrukken. Dat de AFS er niet in de vorm van één instituut komt, is een ongelooflijk voordeel: want zo kun je de breedte van de hele universiteit, van allebei de universiteiten, erbij betrekken, en daar ligt de toekomst van de bètadiscipline.”
Vooral vanuit de UvA wordt nogal eens gewezen op cultuurverschillen tussen onze universiteiten.
“Die zijn er, ook binnen een universiteit en tussen faculteiten onderling. Laat die diversiteit een rijkdom zijn, geen probleem.
“Ik heb in mijn vorige functie de academische opleidingen die bij Vlaamse hogescholen zaten geïntegreerd in de universiteit. Die hadden tien jaar geleden ook concurrerende posities; sinds 1 oktober zijn ze netjes geïntegreerd.”
Waren daar ook bloedgroepen?
“Bloedgroepen?! Sorry, nu moet u me even bijspijkeren…”
Verschillende groepen, met verschillende identiteiten waaraan ze hechten en die je blijft herkennen…
“Die móéten toch herkenbaar blijven? Dat is toch rijkdom?! Ik werkte met zes campussen, vijf buiten Leuven en één erbinnen; elk van die campussen heeft een eigen cultuur, een eigen manier van werken, een eigen profiel. Ik vind dat een rijkdom. Zij zijn geïntegreerd in één faculteit maar hebben hun eigenheid kunnen behouden. Dat is goed gelopen, en ik hoop van harte dat dat hier ook kan.”