“We blijven zitten tot onze eisen ingewilligd zijn.” Terwijl alle aandacht van de beveiliging op de protestactie op het bordes van de VU gericht is, hebben ongeveer vijftien studenten van actiegroep Titanic in alle stilte de kerkzaal bezet. Ze zijn boos over de opheffing van de onderzoekslijnen Hydrologie en Tektoniek vanwege een groot begrotingstekort van de faculteit Aard- en levenswetenschappen.
De klink van de ingang van de zaal hebben ze verwijderd en de glazen deur is met een ijzeren staaf gebarricadeerd. Bij de ingang zit een jongen met een capuchon over zijn gezicht getrokken. Een geleend mintkleurig sjaaltje van een medestudente (“Als je er maar niet op kwijlt”) moet zijn anonimiteit beschermen.
Deur opentrappen
Hoofd beveiliging Rob Pel, die een kijkje komt nemen, maakt zich vooral zorgen over de veiligheid van de studenten. “Jullie waren net op het dak, dat mag niet.” De studenten beloven dat niet te doen. “We stonden er alleen om de spandoeken naar beneden te laten.”
Eerder hebben zij, onder luid gejuich van de betogers op de stoep, een groot spandoek met daarop het koekiemonster uit Sesamstraat naar beneden gelaten. De actiegroep verwijt het College van Bestuur de universiteit als een koekjesfabriek te draaien en niet naar kwaliteit maar rendement te kijken.
Celine Dion
Pel dreigt inmiddels de deur open te laten boren. Iets wat volgens een beveiliger die later langskomt bijzonder makkelijk is. “Je hoeft niet eens te boren, je trapt er zo doorheen.” Het dreigement wordt niet uitgevoerd. Terwijl de bezetters My heart goes on, de titelsong van de film Titanic op het carillon spelen, komt hoofd bedrijfshulpverlening Willem Verduin kijken hoe het gaat. “We willen ze niet weghalen, maar zeker weten dat ze het naar hun zin hebben.” Een andere bezetter laat door het raampje van de deur hun getekende brandplan zien. Dat is niet voldoende voor Verduin, hij wil zelf polshoogte nemen.
“We maken de deur niet open”, zegt de student. Hij wijst op zijn ontsnappingsplan. “We kunnen via het dak, via die deur weg.” Verduin loopt zelf over het dak om de situatie te controleren. Hij is tevreden. “Die jongens hebben het goed voor elkaar.” De vijftien beveiligers en bedrijfshulpverleners die een verdieping lager op hun instructies staan te wachten, weten genoeg. Zij vertrekken weer. Slechts twee mannen blijven achter.
Koekenbakker
Intussen geeft collegevoorzitter Jaap Winter bij de protestactie beneden zijn reactie op de vraag of de eisen van de studenten ingewilligd zullen worden. “Als het wel kan, gaan we het doen. Maar we hebben een probleem, het is onze verantwoordelijkheid om een goede beslissing te nemen.” De actievoerders die om hem heen staan, nemen hem niet serieus. Ze scanderen: “koekenbakker, koekenbakker.”
Het lijkt erop dat de bezetting nog even zal duren. “We zijn erop voorbereid”, zegt een actievoerder. Alles hebben ze bij de hand: eten, slaapzakken en zelfs sanitaire voorzieningen die ongetwijfeld, bij gebrek aan toilet bij de kerkzaal, geïmproviseerd zijn. De vorige bezetting, een ‘sit-in’ van de bestuursvleugel duurde maar een dag. Dit keer zijn ze op een langer verblijf ingesteld.
