Theo Doreleijers, de winnaar van de VU onderwijsprijs 2012, gaat met de tienduizend euro die hij won een bijzonder symposium organiseren. De hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie gaat volgend jaar met pensioen en wil op zijn afscheidssymposium geen grote namen die een praatje houden, maar een ‘Pauw & Witteman-achtige aanpak’, met meerdere mini-symposia waarin telkens vier of vijf mensen gaan discussiëren. Onderwijsvernieuwing wordt een belangrijk onderwerp.
Doreleijers is eigenlijk permanent met onderwijsvernieuwing bezig. Hij werkte al in vele commissies aan verbeteringen van het programma van geneeskundestudenten en hij is nog lang niet uitgedacht. “Ik verzin steeds nieuwe vormen van practica. Om de aandacht van de bachelorstudenten vast te houden, moet je niet iedere keer met dezelfde soort opdrachten komen. Dat is saai.”
Een voorbeeld. Een van de moeilijkste dingen voor zijn studenten is leren onderscheid maken tussen kinderen met normale en een abnormale ontwikkeling, omdat de ontwikkeling per kind in een verschillend tempo verloopt. Doreleijers bracht een spelelement in om zijn studenten te motiveren. Voor tweedejaars ontwikkelde hij een soort triviantspel, waarbij de studenten in duo’s een vraag over normale, dan wel abnormale ontwikkelingskenmerken moesten maken.
Doreleijers ging in de loop der jaren ook steeds meer werken met rollenspelen. Studenten spelen de rol van kind, adolescent, vader of moeder, en van arts, of ze spelen een heel team. Om hen te interesseren voor wetenschappelijk onderzoek, assisteert zijn staf bij het begeleiden van studenten die meedoen aan het honoursprogramma, een extra onderzoeksprogramma voor uitblinkers onder de eerstejaarsstudenten. Aan het eind van die jaren hebben zij hun eerste wetenschappelijke artikel geschreven, waarvan zij zelf eerste auteur zijn. “Zo kunnen ze proeven wat het is om met wetenschappelijk onderzoek bezig te zijn”, meent Doreleijers. Vaak krijgen ze de smaak te pakken en worden ze promovendus.
Ophouden met onderwijzen na zijn emiritaat is wat de hoogleraar betreft geen optie. Om te beginnen kan hij dan eindelijk lesgeven aan groepen die hij nu moet afhouden vanwege tijdgebrek, zoals rechters, officieren van justitie of politiemensen. Ook moet hij nog vijftien promovendi naar de eindstreep begeleiden. En hij heeft al horen fluisteren dat men hem bij VUmc voorlopig nog graag zou inzetten voor onderwijs. En het geld van de onderwijsprijs, is dat op na het symposium? Doreleijers denkt dat het hard gaat. “Je wilt niet weten wat de huur van de ruimtes kost. En dan wil je die zes-, zevenhonderd mensen ook nog een broodje voorzetten natuurlijk…”