Rechtenstudent Jelmer Stolk zet zich in voor jongeren met kanker. Dat doet hij niet zomaar.
Waarom kies jij voor vrijwilligerswerk bij de stichting Jongeren en kanker?
“Op mijn dertiende was ik maar 1,35 lang, ik kreeg zelfs nog kleurplaten bij de supermarkt. Dat is niet leuk, dus toen ben ik maar eens naar de dokter gegaan. Uit een MRI-scan bleek dat ik een goedaardige tumor op de hypofyse had. Die zat daar al toen ik een embryo was, maar 13 jaar later kwamen ze er pas achter. Toen ik jaren later meeging met een activiteit van deze stichting vroeg de secretaris of ik haar wilde opvolgen. Zij vond mij ondernemend, vandaar.”
Maar je hebt toch geen kanker gehad?
“Hoewel ik door een oncoloog behandeld werd, drie keer geopereerd ben en bestralingen heb gehad, heb ik mijn ziekte nooit als kanker beschouwd. Dat is het ook niet. Maar ik heb wel precies hetzelfde meegemaakt als jongeren die kanker gehad hebben. Ik herken me honderd procent in hun ervaringen.
“Veel ziekenhuizen richten zich op kinderen of ouderen. Voor de groep daartussen is weinig aandacht. Terwijl het juist een periode is waarin veel verandert; jongeren gaan dan studeren of op kamers. Door lotgenotencontact willen we elkaar steunen. Vooral omdat het lijkt alsof we met weinig zijn. De meeste jongeren willen na de behandeling verder met hun leven en er niet meer aan denken.”
Heb je er zelf ook iets aan?
“Zeker, dit werk geeft me veel energie. Het mooiste gevoel dat je kunt hebben, is als je trots op jezelf bent. Ik haal dat, naast mijn studie, uit het organiseren van activiteiten en het blij maken van anderen. Ik heb er ook vrienden ontmoet. Zo zijn we met een groepje naar de kermis in Tilburg gegaan, dat stond op mijn bucketlist.
“Sommige dingen die voor anderen makkelijk haalbaar zijn, zijn voor mij lastiger. Zo ben ik chronisch vermoeid. De rest van de groep is dat ook. Door de gevolgen van chemotherapie of bestraling of omdat ze nog onder behandeling zijn. Dan is het makkelijker om even voor te stellen om een terrasje te pikken. Iedereen snapt dat.”
Je was recentelijk ook in het tv-programma over dikke mensen: Ik durf het bijna niet te vragen. Waarom?
“Door de ziekte heb ik overgewicht. Onder meer doordat bij mij de hypothalamus en de hypofyse uit mijn hersens zijn verwijderd. Die beïnvloeden niet alleen de hormoonhuishouding maar ook je hongergevoel. Ik heb nooit het gevoel dat ik vol zit. Daarnaast slik ik medicatie die invloed heeft op mijn gewicht. Kijk, deze tas zit vol met de medicijnen die ik dagelijks slik en spuit. Ik weeg 130 kilo en dat zal nooit veel minder worden. Er is niets aan te doen. Een gastric bypass helpt bij deze ziekte niet, dan val ik maar tien procent af.
“Veel mensen hebben negatieve oordelen over dikke mensen. Ik hoop dat kijkers hierdoor beseffen dat het ook door ziekte kan komen. Mij maakt dat niet zoveel uit, ik trek het me niet aan. Als ik toch een opmerking over mijn gewicht krijg, dan zeg ik dat ik ziek ben geweest. Dan weten ze meestal niet wat ze moeten zeggen.”
Heb je nog negatieve reacties op je deelname gehad?
“Nee, ik heb vooral heel veel positieve reacties gehad, ook van vreemden. Het advies was om niet op Twitter te kijken, dat heb ik ook niet gedaan. Twitter is voor mensen die aan politiek doen of iets te klagen hebben. Die deelname deed ik niet voor mezelf, maar in de hoop dat anderen er iets aan zouden hebben. Zelf kreeg ik alleen een mok. Ironisch gezien met snoepjes erin.”