Jordi L’Homme zit in de redactie van de Bonjo-krant voor gedetineerden.
Je hoopt voor de zomer je masterscripties voor strafrecht én bestuurskunde af te ronden. Was je altijd al zo’n fanatieke student?
“Nee, als puber was ik niet de makkelijkste. Ik had met sommige leraren echt een haat-liefdeverhouding. Vanaf mijn achtste voetbalde ik. En als puber zat ik zelfs in het hoogste A-jeugdelftal van Roda JC. Ik deed de havo, dat was goed te combineren met zes dagen in de week trainen op de voetbalclub. Totdat ik op mijn zestiende mijn been bij een brommerongeluk verbrijzelde. Twee jaar lang revalideerde ik tevergeefs om terug te komen. Toen kwamen de club en ik tot de conclusie dat voetballen er niet meer in zat.”
En toen werd je een bloedfanatieke student?
“Ik wil altijd voor het beste gaan, eerst in het voetbal, nu in mijn studie. Toen ik voetballen opgaf deed ik een hbo-opleiding. Na mijn propedeuse begon ik met rechten in Maastricht. Omdat ik die studie met een bachelor criminologie wilde combineren, ging ik het jaar erna naar Amsterdam. Ik wil altijd op het hoogste niveau presteren. Er alles uithalen. Dat ongeluk was ook een eyeopener: er zijn meer relevante dingen in het leven dan sport en zes keer per week trainen.”
Je zet je in voor gedetineerden. Waarom?
“Vanaf het begin van mijn studie had ik een klik met strafrecht. Het is de meest tot de verbeelding sprekende tak van rechten. Het draait om mensen die met hun rug tegen de muur staan. Van het ene op het andere moment staan ze tegenover een machtig opsporingsapparaat of het Openbaar Ministerie. Ik wil dat ze daar niet alleen staan. Als vrijwilliger begon ik bij het juridisch spreekuur voor gedetineerden. Dan bezoek je in teams gedetineerden die je helpt met met de juridische aspecten van hun leven. Hun vragen kunnen gaan over huisvesting, maar ook over openstaande boetes. Via dat werk ben ik bij de redactie van de Bonjo-krant terechtgekomen.”
Wat doe je daar?
“Het is een krant die elke drie maanden uitkomt in alle gevangenissen in Nederland. Er staan niet alleen tips en adviezen in, maar ook langere artikelen. Zo heb ik de directeur van het Pieter Baan Centrum geïnterviewd. Veel verdachten willen niet meewerken aan een onderzoek omdat ze bang zijn om tbs opgelegd te krijgen. In het interview liet ik de directeur uitleggen hoe zo’n onderzoek eraan toegaat en dat het niet nadelig hoeft te zijn. Ik ben eens meegegaan naar een proces met rechtbankverslaggever Saskia Belleman. Zij vertelde me wat haar werk inhoudt.”
Je werkt drie dagen in de week en schrijft twee masterscripties. En je doet vrijwilligerswerk. Hou je nog wel tijd over?
“De avonduren hou ik vooral vrij voor leuke dingen met mijn vrienden. Op zondag doe ik meestal niets. Het is allemaal een kwestie van plannen. Dat heb ik wel moeten leren, want op de middelbare school heb ik veel gelanterfanterd. Maar als je echt geïnteresseerd bent in een onderwerp, is dat niet moeilijk. En niet al mijn vrijwilligerswerk kost veel tijd. Ik ben twee uur per week taalmaatje van een vluchteling. Of ik nou op de bank hang of met iemand praat, dat maakt ook niet uit. Mijn vorig taalmaatje was een Syriër die daar rechten studeerde, dus we hadden wel een onderwerp waarover we konden praten.”