In het boek ‘Van harte gecondoleerd’ komen vijf mensen aan het woord die jong een ouder verloren. Schrijver Ameline Ansu wil de dood beter bespreekbaar en minder zwaarmoedig maken.
Op een condoleance hoorde VU-alumnus Ameline Ansu iemand alle nabestaanden “van harte gecondoleerd” wensen. Ze dacht dat die vrouw niet goed bij haar hoofd was, maar ontdekte na wat googelen dat er inhoudelijk niks mis is met die zin. Hij betekent dat je iemand condoleert vanuit de grond van je hart, welgemeend. Maar toch is het beter dat “van harte” niet te gebruiken, omdat iedereen het associeert met een vrolijke gebeurtenis.
Het werd de titel van haar boek over rouwverwerking bij jongeren: Van harte gecondoleerd. “Om het stoffige, het sombere van de dood er een beetje af te krijgen”, aldus Ansu. Haar boek, al gaat het over een verdrietig onderwerp, moest niet “zwaarmoedig” worden. “Dat is mijn missie de komende twee jaar”, zegt ze, “om Nederlanders te leren dat praten over de dood weliswaar niet gezellig is, maar ook niet eng.”
Stripper
Praten over de dood hebben we volgens haar niet geleerd. “Mensen zijn bang om een nabestaande verdrietig te maken, of de sfeer te verpesten. Maar ik was een keer op een vrijgezellenweekend met vriendinnen waar we tijdens het eten over rouwetiquette spraken en bij het dessert alweer waren overgeschakeld op onze outfits. Daarna was er een stripper en waren we met onze gedachten weer bij héél iets anders.”
Als je het onderwerp aansnijdt, bedoelt Ansu, hoef je het er niet de hele rest van de avond met een afgemeten gezicht over te hebben. “Rouwen is ook zoveel meer dan dat. Om de dood van mijn eigen ouders heb ik gejankt van verdriet, maar ik heb ook keihard gelachen om de absurde situaties die ik meemaakte, en ik heb veel warmte en liefde gevoeld van familie en vrienden.”
Burn-out
Ansu’s ouders overleden vrij kort na elkaar. Haar moeder in 2010, na een lang ziekbed met Ansu als mantelzorger, en drie jaar daarna ging haar vader dood. Zijn begrafenis in Sierra Leone, zijn land van herkomst, werd door Ansu, toen VU-student sociologie en politicologie, beeldend in Ad Valvas beschreven. Ze ging een donkere tijd door en hield er een burn-out aan over.
“Ik ontdekte dat er voor jongvolwassenen als ik helemaal niets geschreven was over rouwverwerking. Wel voor oudere volwassenen en voor mensen die een kind hebben verloren, maar wij vallen daartussenin.”
Lees de rest van dit verhaal in de nieuwe Ad Valvas.