Maurice Crul pleitte onlangs in Ad Valvas voor het verbreken van banden met Israëlische organisaties. De vraag is of je hiermee het einde van de oorlog bespoedigt.
In dat verband is het opvallend dat de eisen van de actievoerders aan het college van bestuur zijn gebaseerd op de aanname dat er onweerlegbaar bewijs bestaat voor de stelling dat samenwerking met mensen en organisaties uit Israël ondersteuning van de oorlog met Israël reflecteert. Hoe weet men dat?
Bovendien is het onbegrijpelijk dat leden van deze universiteit (medewerkers en studenten) met een wetenschappelijke achtergrond deze relatie voor waar aannemen. Je kunt de oorlog afkeuren op principiële gronden, maar dat is een eendimensionale beslissing. Er is geen houdbare relatie tussen ondersteuning van de beslissing van de Israëlische regering om de oorlog voort te zetten en de beslissing van de individu om samen te werken met mensen uit Israël en universiteiten en andere organisaties uit Israël. Als studenten bij ons afstuderen die volhouden dat de relatie onweerlegbaar bestaat, dan hebben we als opleidingsinstituut vreselijk gefaald.
Natuurlijk mag eenieder boos zijn over de oorlog, dat ben ik ook. Maar het is onduidelijk wat het beëindigen van de oorlog te maken heeft met samenwerking met mensen uit Israël. Je kunt hooguit hopen dat het beëindigen van alle samenwerking een signaal is voor de regering in Israël.
Bedenk dan dat je ook de samenwerking beëindigt met mensen uit Israël die ook willen dat de regering van Israël de oorlog stopt. Laat ik ter illustratie (dit is geen bewijs) een voorbeeld noemen. Aan de Universiteit van Haifa komt 45 procent van de studentenpopulatie uit de Arabische samenleving en 50 procent is eerstegeneratiestudent. De universiteit wordt geleid door de Arabisch-christelijke professor Mouna Maroun. Wordt de situatie dan beter als je niet zou samenwerken met mensen van de Universiteit van Haifa? ik zie het niet. Noch op basis van argumenten, noch op basis van onderliggend bewijs.
Als we echt willen helpen, dan kunnen we beter allemaal nadenken over hoe we de nood in Gaza nu kunnen ledigen. De universiteit is tenslotte opgericht om dit te begrijpen en ernaar te handelen.
Beste Jan,
het is is niet de eerste keer dat de VU (of andere universiteiten) samenwerkingen stoppen. Dit is eerder gebeurd met universiteiten uit Zuid Africa vanwege de apartheidsregime, dit gebeurt nu met Russische universiteiten vanwege de Russische invasie in Ukraine en met fossiele industrie. De VU is ook heel kritisch over samenwerkingen met Chinese instellingen. Ik begrijp dus niet waarom wij anders de samenwerking met Israëlische instituten moeten bekijken behalve het feit natuurlijk dat sommige samenwerkingen van Nederlandse instellingen de oorlog in Gaza en de genocide van de Palestijnen faciliteren.
Zelfs een harde boycot is niet gericht op mensen zoals jij schrijft maar tegen instellingen. Dit is ook het geval voor de boycot van Russische instellingen. De samenwerkingen stopzetten geeft een duidelijke boodschap dat wij als academische gemeenschap het doden van burgers, de systematische destructie van ziekenhuizen, scholen en universiteiten en de voortzetting van de illegale bezetting van Gaza niet accepteren.
Zijn er collega’s in Israel die tegen de invasie in Gaza en de misdaden van Israel in Gaza zijn? Natuurlijk zijn er die en wij moeten niet vergeten dat die reprecussies hebben voor hun standpunt. Moeten wij met deze mensen blijven samenwerken? Natuurlijk wel! Zoals in het geval van de fossiele industrie (waar de VU een uitzondering maakt voor samenwerkingen die duurzaamheid als doel hebben), moet de VU gezamenlijke vredesinitiatieven juist faciliteren!
Echter, business as usual, niets doen en wat gebeurt in Gaza ‘conflict tussen Palestina en Israel te noemen’ kan niet meer.
Beste Dimitris, Mijn stuk betreft personen die aan een inisttuut zijn verbonden, en dus de facto ook samenwerking met organisaties. Ik geef daartoe het voorbeeld van de Universiteit van Haifa. Mij is niet duidelijk hoe het ook maar enig verschil maakt voor het conflict als een einde komt aan samenwerking. Het is een ander verhaal als het de productie van wapens betreft. Ik doel hier op gemeenschappelijke wetenschappelijk onderzoek.
“In dat verband is het opvallend dat de eisen van de actievoerders aan het college van bestuur zijn gebaseerd op de aanname dat er onweerlegbaar bewijs bestaat voor de stelling dat samenwerking met mensen en organisaties uit Israël ondersteuning van de oorlog met Israël reflecteert. Hoe weet men dat?”
Ik raad u aan het boek “Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom” van Maya Wind te lezen, dan begrijpt u wellicht deze redenatie.
Dank je David. Ik ken het boek.
Mijn punt is of je je als individu schuldig maakt door samen te werken. Stel ik en een collega in Israël verrichten samen onderzoek naar kostenvraagstukken in bedrijven (dat is mijn vakgebied). Welk doel wordt er dan mee gediend als ik niet mag samenwerken met die collega van mijn universiteit? Ik spreek vaak collega’s van Israëlische universiteiten op congressen en we spreken daar over mijn vak. Ook schroom ik niet over de rechten van Palestijnen te spreken. Je kunt natuurlijk de gemeenschap isoleren door niet met hen te spreken, maar in mijn ogen bereik je daar veel minder mee dan te blijven praten. Ik ken het standpunt dat 30 jaar praten DUS ook niet heeft geholpen (https://universonline.nl/nieuws/2024/05/23/studenten-demonstreren-terecht-voor-rechten-van-palestijnen/). Maar die redenering gaat ook mank omdat deze terug kijkt, niet vooruit.
Academische boycot gaat om instituten, niet om individuen. We hoeven niet te stoppen met praten, we moeten alleen stoppen met het normaliseren van een staat die een inheemse bevolking uitroeit en koloniseert.