Het gaat de politie niet alleen om lichtgetinte en zwarte personen, maar vooral ook waar deze zich bevinden, stelt antropoloog Sinan Çankaya.
“Plekken maken lichamen verdacht, is mijn argument. In plaats van het lichaam prioriteit te geven, verschuif ik de aandacht naar hoe de omgeving inwerkt op het lichaam, in zekere zin. Een auto die uit de richting van Amsterdam-West komt rijden, met daarin een lichtgetinte persoon wordt zodoende een Marokkaan, en om die reden ‘verdacht.’ Mensen controleren is een middel om de mobiliteit van ‘risicovolle’ burgers te managen.
Daarbij introduceer ik de stedelijke allochtoon – allochtoon betekent letterlijk niet van deze grond – waarbij bepaalde burgers volgens de politie niet passen in bepaalde wijken. Ik trek dat breder dan burgers met een migratie-achtergrond; ook daklozen, drugsverslaafden of witte mensen uit de arbeidersklasse zijn stedelijke allochtonen.
Als de politie dus een zwarte persoon ziet lopen in een overwegend witte buurt, wordt die aangehouden omdat hij zwart is én in een witte buurt loopt. De politie past dan displacement toe: ze verwijdert die persoon uit de buurt, of vraagt hem of haar zich te verwijderen. Zwarte personen die in de Bijlmer wonen, worden door de politie ook gecontroleerd, maar de insteek is anders. Ik noem het containment: het beheersen van mobiliteit. Alle stedelijke allochtonen worden uiteindelijk onderworpen aan een witte middenklassenorm. Dat wil zeggen, burgers die aan die norm voldoen, ontspringen de dans.”
Çankaya schreef het artikel ‘A Radical Journal of Geography, Geopolicing Race, Gender, and Class: How the Police Immobilise Urban Allochthones’ in Radical Journal of Geography Antipode.