Iedere student heeft een verhaal, en dat van mij gaat over veerkracht, groei en het geloof dat elke stem gehoord moet worden.
Ik ben 22 jaar en ben opgegroeid in het dorp Mijdrecht. Tegenwoordig woon ik in het bruisende Uilenstede. Voordat ik aan mijn studie begon, heb ik twee jaar een tussenjaar genomen, niet om de wereld rond te reizen of nieuwe hobby’s te ontdekken, maar om volledig te werken aan mijn mentale gezondheid. Het was een uitdagende en ingrijpende periode die me veerkracht, geduld en zelfcompassie heeft geleerd.
Hoewel mentale gezondheid nooit een afgerond project is, voelde ik me na die twee jaar klaar om aan mijn academische reis te beginnen. Ik startte met de studie pedagogische wetenschappen aan de VU, en vanaf dag één wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik vind het prachtig om te ontdekken hoe kinderen leren, groeien en bloeien, en hoe wij als samenleving hen daarin kunnen ondersteunen.
Toch merkte ik al snel dat het studentenleven, hoe interessant ook, extra lastig kan zijn voor studenten met mentale uitdagingen. Strikte aanwezigheidsregels, het bindend studieadvies (bsa) en het tempo van het academische leven kunnen het moeilijk maken om bij te blijven. In mijn eigen eerste jaar haalde ik het bsa niet, maar ik had het geluk om uitstel te krijgen.
Om mij heen hoorde ik vergelijkbare verhalen van andere studenten. Velen vertelden dat het bsa, zelfs met de ondersteuning van studentenpsychologen en studieadviseurs, juist extra stress oplevert en klachten kan verergeren. Hoewel de genoemde voorzieningen waardevol zijn, overbruggen ze niet altijd het gat tussen wat studenten nodig hebben en de structurele eisen van de universiteit.
Daarom besloot ik een actieve rol te nemen in de studentenvertegenwoordiging. Komend jaar heb ik de eer voorzitter te zijn van de universitaire studentenraad. Samen met mijn raad wil ik ervoor zorgen dat álle studenten gehoord worden, ook degenen die niet altijd op de traditionele manier kunnen meekomen met de groep.
Voor mij gaat onze studentenraad niet alleen over beleid of vergaderingen, maar over het creëren van een cultuur waarin empathie en inclusie net zo belangrijk zijn als academische prestaties. Het gaat om het waarborgen van regels voor ondersteuning aan studenten, in plaats van straffen wanneer zij extra uitdagingen ervaren.
Ik kijk uit naar het komende studiejaar en ik zet mij in voor een universiteit waar iedereen, ongeacht zijn of haar mentale gezondheidstraject, de kans krijgt om te slagen.
Heel goed artikel! Succes!