Wetenschap is altijd mijn manier geweest om de wereld te begrijpen. Van kinds af aan heb ik altijd willen weten waarom dingen werken zoals ze werken. Niet alleen in theorie, maar ook op manieren die mensen daadwerkelijk kunnen helpen. Die nieuwsgierigheid heeft me ertoe aangezet om Kroatië te verlaten en in het buitenland te gaan studeren. Na het afronden van mijn bachelor biomedische wetenschappen aan de VU, volg ik nu een master in oncologie, de studie van kanker, een vakgebied dat me elke dag weer uitdaagt met zijn complexiteit.
In onderzoek is elke ontdekking het resultaat van teamwork, kritisch denken en de vrijheid om nieuwe ideeën te verkennen. Je leert al snel dat als er geen vragen meer worden gesteld, er ook geen vooruitgang meer is. En ik geloof dat hetzelfde geldt voor hoe we lesgeven en leren.
Oncologie herinnert me er voortdurend aan dat wetenschap niet abstract is, maar juist heel menselijk. Achter elk celmonster schuilt een persoon met een verhaal, een familie, met worstelingen en ambities. Dat perspectief bepaalt hoe ik alles buiten het lab benader, vooral in de universiteitsraad. Als coördinator onderwijs en onderzoek heb ik vaak te maken met beleid, procedures en kaders. Maar ik probeer ernaar te kijken zoals ik naar onderzoek kijk, door me af te vragen welke impact ze hebben op de studenten die ik vertegenwoordig.
En ik denk dat dat mijn perspectief zo anders maakt. In de wetenschap word je getraind om naar gegevens te luisteren, maar ook om je aannames in twijfel te trekken. Je leert dat samenwerking beter is dan concurrentie, dat vooruitgang voortkomt uit het delen van kennis en dat ethische beslissingen net zo belangrijk zijn als technische beslissingen. Ik streef ernaar om diezelfde mentaliteit mee te nemen in mijn raadswerk: evidence-based, empathisch, analytisch maar toch ook menselijk.
Voor mij moet onderwijs levendig zijn: verbonden met de wereld om ons heen, gedreven door nieuwsgierigheid en open voor elk perspectief. De VU moet geen plek zijn waar mensen denken dat ze alle antwoorden hebben, maar een plek waar we kunnen toegeven dat we niet alles weten en in plaats daarvan de juiste vragen kunnen stellen. We zijn allemaal met elkaar verbonden en alleen door samen te werken kunnen we die antwoorden vinden, of dat nu in de oncologie is of in de universitaire studentenraad. Want zo komt echte verandering tot stand.