Van een zaalwijziging tot het invoeren van cijfers, van congresorganisatie tot het aanvragen van een promotie, van het indienen van declaraties tot het regelen van een lunch: Els.
Zij wist bovenal waar de kerncompetenties van hoogleraren níét liggen. Hoogleraren zijn in de regel geen managers, geen procedurefetisjisten en overigens ook geen koffieautomaatdeskundigen.
De enige taak die managers moeten uitoefenen, is het zichzelf zo spoedig mogelijk overbodig maken. In plaats daarvan ontstaat bij managers vaak het tegenovergestelde. Meer ondergeschikten en voortdurend uitdijende werkzaamheden. Overhead. Zo niet Els. Els was secretaresse, maar in werkelijkheid manager en aanspreekpunt van veel onderzoekers. Met alle centralisatie verdween Els met pensioen. Het werk was voor haar ook minder leuk geworden. Zij regelde immers alles door persoonlijk contact. Sinds haar vertrek worstel ik wat af in het zelfrijzend bakmeel aan regels, procedures, formulieren en verantwoordingsmechanismen. Dit gaat ten koste van innovatie en creativiteit.
Ik ben dankbaar voor een behulpzame collega en betrokken secretaresses, maar efficiënter is het niet geworden.
Sterker, het vertrek van Els versterkte bij mij de werking van de Wet van Murphy. Geen procedure binnen de VU is zo simpel als het ogenschijnlijk lijkt. Alles wat fout kan gaan gaat fout, en zelfs als iets simpels niet fout kan gaan, gaat het toch fout. Als het goed lijkt te gaan, heb ik iets over het hoofd gezien. En voor iedere oplossing ontstaat een nieuw probleem. Het systeem triggert bij mij procedure-inactiviteit.
Els is kortgeleden overleden. Ik denk aan haar en haar unieke manier van zijn. En breder, wat is dat toch dat juist de mensen die niet goed zijn in bureaucratische processen, juist die taken krijgen toebedeeld? Leuker kunnen we het niet maken, wel weer een beetje toegankelijker en bovenal menselijker.
Dag Els.