We bestaan er niet alleen voor zestig procent uit, water is overal om ons heen te vinden: in rivieren, oceanen, beekjes, regen en kraanwater. In Water Views laten vier kunstenaars zich inspireren door water. Steeds weer komt de vraag terug: wat zegt onze band met water over onszelf?
De meest in het oog springende installatie is Measuring Time through the Fall of Water, een kruising tussen een scheikundige opstelling en de creatie van een gestoorde uitvinder. Door een ingewikkeld systeem van buizen, glaswerk en slangen loopt een eindeloze stroom water, terwijl op de achtergrond galmende echo’s van vallende waterdruppels klinken. Voor dit werk lieten de makers Areej Huniti en Eliza Goldox zich inspireren door ingenieur en uitvinder Badi’ al-Zaman al-Jazari, die ruim 800 jaar geleden een soortgelijke waterklok ontwierp. Met hun eigentijdse waterklok verbeelden de kunstenaars hoe in de natuur alles met elkaar verbonden is, maar de mens deze verbinding door industrialisatie en machtssystemen kwijt is geraakt.
Kleurenzee
De interactieve installatie The Color of the North Sea is – hoe kan het ook anders – de meest kleurrijke van de expositie. Op een ufovormige koffietafel liggen gekleurde houten schijven, variërend van pastelgeel en zachtroze tot cyaan en groenblauw. Het geheel heeft wat weg van een gigantisch schilderspalet. Voor de kleuren heeft maker Valerie van Leersum zich laten inspireren door kleurindexen uit de wetenschap, zoals de Forel-Ule-schaal, waarmee wetenschappers de biologische activiteit in water kunnen bepalen.
The Color of the North Sea
Van Leersum vraagt bezoekers om hun zintuigelijke waarnemingen van de Noordzee in een kleurenpalet te vangen. Het resultaat is een muur vol kleuren die rechtstreeks uit de studio van een interieurontwerper gerukt lijken te zijn. In de installatie besteedt Van Leersum ook aandacht aan klimaatverandering: ze laat zien hoe de kleuren van de Noordzee veranderen als de ijsklappen in Antarctica verder smelten.
ART SCIENCE-dialoog
Op 17 oktober vindt er in de galerie een dialoog plaats met kunstenaarsduo Huniti Goldox, docent Younes Saramifar en promovendus Heidi Mendoza. De dialoog gaat dieper in op wat water ons kan leren over machtsverhoudingen, gemarginaliseerde geschiedenissen en ecologie.
Dode zee
Kustenaar Suzette Bousema laat met haar werk Dead Zones zien dat menselijke handelingen op land verstrekkende gevolgen hebben in de zee. ‘Dode zones’ verwijst in dit geval niet naar de Dode Zee, maar naar zuurstofarme gebieden in de oceaan waar vrijwel geen leven mogelijk is. Die gebieden zijn in de afgelopen 75 jaar vertienvoudigd, met de mens als grootste boosdoener: meststoffen uit de landbouw en andere afvalstromen voeden de micro-algen in de oceanen, die vervolgens al het zuurstof in het water opmaken.
Dead Zones
Op gezandstraalde glasplaten op de grond zijn witte patronen te zien, afkomstig van de zogeheten Beggiatoa-bacterie. Deze bacterie leeft op de bodem van de zee in zuurstofarme omgevingen. Aan de muur prijken drie zeefdrukken die de bodem van dode zones in de Middellandse Zee en Zwarte Zee symboliseren.
Tot slot toont de installatie Dead River hoe de grenzen tussen natuur en technologie steeds verder vervagen. De Rhône, ooit een wilde rivier, is langzaamaan getemd door de bouw van kerncentrales, chemische fabrieken en een waterkrachtcentrale. Een video-installatie met artistieke shots van de Rhône, een gedicht en drie kunstzinnige reliëfs van keramiek met Rhôneklei leggen de ziel vast van een door de mens veranderde rivier.
De tentoonstelling is nog tot 4 november te zien in de VU Art Science Gallery op de begane grond van het NU-gebouw.