Postdocs zijn binnen het universitaire beleid onzichtbaar. Een postdoc-aanstelling is niets meer dan een academische baan die je na je promotie kunt doen en er is geen officieel functieprofiel. Het enige wat deze jonge wetenschappers delen, is dat ze een tijdelijke functie hebben zonder onderwijsverplichting.
Organisatiewetenschapper Christine Teelken deed samen met de Leidse onderzoeker Inge van der Weijden onderzoek naar de arbeidspositie van postdocs aan de VU. Afgelopen zomer vulden 87 van de ongeveer 300 postdocs een enquête in. De resultaten waren niet rooskleurig.
Uitgebuit
“Een deel van de groep voelt zich uitgebuit”, zegt Teelken. “Eén geënquêteerde schreef dat ze het gevoel had dat er zoveel mogelijk publicaties uit haar werden geknepen, waarna zij zelf weggegooid kon worden.”
Postdocs leveren gezamenlijk een stevige inspanning. Zo is in het tijdschrift Science veertig procent van de eerste auteurs een postdoc. Maar dat levert vaak geen resultaat op. Gemiddeld krijgt in heel Nederland ongeveer 25 procent van deze onderzoekers een vaste baan, al verschilt dat percentage sterk per faculteit.
Tussenstation
Vijftien jaar geleden was de functie een kortdurend tussenstation tussen promotie en vaste aanstelling. Nu is het voor veel wetenschappers een eindstation geworden. Omdat promoties geld opleveren, bieden universiteiten meer promotieplekken aan. Maar ze kunnen de jonge academici daarna, vanwege onduidelijkheid over hun toekomstige budget, vaak geen vaste baan aanbieden.
Lees de adviezen van de onderzoekers in De onzichtbare postdoc en de ervaringen van vijf internationale postdocs in Weinig hulp voor buitenlanders in Advalvas #11.