Kun je repeteren zonder je koorgenoten te horen? Jazeker, bewees het VU-Kamerkoor in een filmpje. Ze hoorden alleen de dirigent, maar elkaar niet. Dat was erg vervreemdend, vertelt bestuurslid en tenor Gerben Groeneveld.
Jullie mogen eindelijk weer zingen! Waarschijnlijk zijn jullie op 1 juli meteen losgegaan.
“Dat niet, we gaan binnenkort eerst maar eens samen picknicken en hopen in het najaar het repeteren weer op te pakken. Ons programma is al helemaal rond en voor de zekerheid hebben we ook een plan B. We waren bezig met Rachmaninov, maar dat verschuiven we een jaar – hij is de grote passie van onze dirigent Krista Audere en zij gaat nu net met zwangerschapsverlof – en ook het geplande programma rond Hildegard van Bingen stellen we waarschijnlijk uit tot 2021. Het lijkt er nu op dat we in kleinere ensembles oude muziek gaan zingen. Dat sluit ook beter aan bij de richtlijnen van het RIVM.”
Hoe was het voor jullie dat jullie ineens niet meer samen mochten komen?
“Normaal gesproken repeteren we elke dinsdagavond, meestal in de kerkzaal van de VU. We zaten in maart midden in een project rond Rachmaninov. Dat was een samenwerking met Kamerkoor Venus, dat ook onder leiding staat van onze dirigent. We hebben uiteindelijk nooit samen kunnen repeteren.”
En sindsdien zijn jullie stembanden vastgeroest?
“Dat niet, want we zijn gaan repeteren via Zoom. Dat was in eerste instantie een nachtmerrie. Er zit een seconde vertraging op de lijn – nogal een beperking als je muziek maakt. Krista hoorde van andere dirigenten dat het gebruikelijk is om de microfoon van de koorleden uit te zetten. Dan hoor je tijdens het repeteren alleen de dirigent. Zo hebben we het dus gedaan: Krista speelde op de piano en wij zongen achter onze computer of telefoon mee, maar hoorden elkaar niet.”
Los van elkaar zongen de leden van het VU-kamerkoor de partij in van Bogroditse Devo van Rachmaninov en Weep, o mine eyes van John Bennet. Koorlid Gerben Groeneveld voegde ze bij elkaar en het klinkt net alsof ze in één ruimte staan te zingen.
Het VU-kamerkoor bestaat ruim vijftig jaar en telt meer dan dertig zangers. Het is een zelfstandige organisatie met subsidie vanuit de universiteit. Leden hoeven niet te studeren of werken aan de VU.
Werkte dat een beetje, in groepsverband solo-zingen?
“Een paar koorleden waren er helemaal niet blij mee, ze vonden het niet inspirerend. Het was ook een vervreemdende situatie. Krista praatte tegen een zee van dertig ogen, maar we zeiden niks terug en ze kon ons ook niet horen zingen. Het was niet ideaal, maar ze kon aanwijzingen geven – bijvoorbeeld: op deze maat houden we pauze – en we hadden toch het gevoel dat we aan het oefenen waren. Wat ik het meest miste, was het sociale aspect. Het koor neemt een grote plek in ons leven in, we delen normaal gesproken lief en leed.”
Heeft deze periode jullie ook iets positiefs gebracht?
“Misschien wel, want we hebben voor het eerst digitale koorfilmpjes gemaakt voor YouTube. Krista koos een muziekstuk dat ze dirigeerde voor de camera, wij zongen het op ons eigen moment in op onze telefoon. Het was voor alle koorleden nieuw en best een beetje spannend, zo in je eentje zingen. Maar we durfden het toch aan. Ik kreeg vervolgens vijftig filmpjes binnen om te monteren. Dat was een hel en tegelijkertijd heel leuk, want telkens als ik een stem toevoegde werd de harmonie mooier. We waren er zo enthousiast over, dat we besloten een reeks van vijf video’s te maken.”
