Nieuwe rector Frank van der Duyn Schouten vindt dat de universiteit studenten met een beperking moet ondersteunen. Maar ze kunnen zelf ook iets voor andere studenten betekenen.
Is het wel de taak van een universiteit om studenten met beperking te helpen?
“Nog teveel studenten hebben de mentaliteit dat een zes halen voor een vak genoeg is. Ze zoeken naar het minimum. Je hoort ze wel over hun rechten maar niet over hun plichten. Terwijl er daarnaast ook een groep studenten is die met een substantiële achterstand toch een diploma weet te halen. Zo ken ik iemand in mijn kennissenkring die geen armen of benen heeft, maar toch een master Rechten haalde. Dat raakt mij. De universiteit is gehouden zich ervoor in te zetten dat ook de talenten van deze studenten volop tot ontwikkeling komen.”
U vindt hulp aan studenten met een beperking belangrijk terwijl er tegelijkertijd wordt gereorganiseerd bij de afdeling studentondersteuning. Bijt dat elkaar niet?
“Nou nee, we zijn tot het inzicht gekomen dat het ondersteuningsapparaat wel wat vet op de botten heeft. Dat heeft vooral te maken met de invoering van automatisering. Tegelijkertijd hebben we besloten om de reorganisatie bij studentenondersteuning uit te stellen. We kijken eerst wat de invloed van allerlei regelingen, zoals de harde knip, is. Zodat we niet over twee jaar tot de conclusie komen dat er toch weer mensen bij moeten.”
Wat mogen studenten aan ondersteuning verwachten?
“We gaan studenten met een functiebeperking niet eindeloos achter hun broek aanzitten. Maar iemand een duwtje in de rug geven, hoort erbij. Net als elke promovendus wel eens een dip heeft, heeft elke student dat ook. Daar moet de universiteit mee om kunnen gaan. In eerste instantie ligt hier een taak voor docenten, meer dan dat het in speciale voorzieningen zoeken. “
Hoe ver moet de universiteit gaan om een student te helpen? Een paar jaar geleden dwong een studente in een rolstoel bij tandheelkunde af dat er voor haar een hele dure behandelstoel werd aangeschaft.
“Gerust wat verder dan de regels voorschrijven. Dat mag ook geld kosten. Maar je moet wel redelijkheid naar elkaar betrachten. We gaan niet alles zomaar regelen, maar kijken eerst met elkaar of de motivatie van een student een grote investering rechtvaardigt. Als ik ervan overtuigd ben dat een student heel sterk gemotiveerd is, kan er veel. Zo’n investering kan mede gerechtvaardigd worden als de student in kwestie aan aankomende studenten kan laten zien dat veel hindernissen overwonnen kunnen worden.
Pardon?
“De universiteit is er niet voor kennisoverdracht alleen. Het opvoeden van studenten hoort daar ook bij. Ik kan me voorstellen dat als een student ziet hoeveel een student met een beperking bereikt heeft, dat dat bijdraagt aan zijn persoonlijke motivatie.”
Van een autistische student met een depressie kun je geen TED-talk verwachten. Moet elke student iets terug doen?
“Een universiteit is een lerende gemeenschap. Studenten met een functiebeperking horen daar helemaal bij. We kunnen allemaal iets van elkaar leren. Studenten met een functiebeperking hoeven niet per se dankbaar te zijn. Maar het is toch mooi als ook zij een positieve bijdrage aan de ontwikkeling van hun medestudenten kunnen leveren?”