Door de lege foyer van een hotel in Zeist galmen de onheilspellende tonen van de Walkürenritt uit Richard Wagners Der Ring des Nibelungen. Ergens verderop is het geklingel van potten en pannen te horen, daar maken ze het diner voor de nu nog hard repeterende studenten. Een hotelmedewerker stopt even bij de openstaande zaaldeur. Hij is blij met de muzikale ondersteuning de komende tijd. “Wie veel danst heeft een goed leven”, zegt hij voor hij weer verder gaat met onzichtbaar stof op te vegen.
In de zaal zijn de studenten bezig met het tweede repetitieblok van die dag. Het spel wordt even stilgelegd voor de mededeling dat de kamersleutels binnen zijn. De eerste twee hotelverdiepingen zijn de komende tien dagen hun thuis. Ze hebben ‘crazy 69’ gespeeld, een spel met 69 opdrachten met als prijs een kamer met (opblaas)zwembad. Onder luid gejoel neemt de blozende winnaar de sleutel in ontvangst.
Het Nederlands Studenten Orkest speelt dit jaar een bewerking van Wagners opera Der Ring des Nibelungen, en een slagwerkstuk met de naam In Transit, dat speciaal voor hen werd geschreven door de jonge componist Thomas van Dun. Een lichtkunstenaar ontwierp hiervoor twee lichtringen met een diameter van 20 meter.
Eerste verliefdheid
Na wat andere huishoudelijke mededelingen van de orkestchef – iedereen kan bij hem een biermuntje halen, de vegetariërs eten vanavond als eerste, samendrommen op het dorpsplein is niet toegestaan – neemt dirigent Frans-Aert Burghgraef de leiding. Hij laat de studenten wel tien keer beginnen met dezelfde maat. “Het moet echt zachter, er staat: sehr ruhig. Stel je voor dat het ’s ochtends vroeg is en je nog wakker moet worden. Neem je tijd.”
‘Het moet echt zachter, er staat: sehr ruhig’
Burghgraef laat zo nu en dan alleen de strijkers spelen, of alleen de blazers en moedigt de spelers dan aan met wilde armzwaaien. “Probeer de muziek te zingen! Maar op een intieme manier. Alsof je verliefd bent maar wel in je eentje op je kamer zit. Zo’n eerste verliefdheid waar je onzeker van wordt. Voelen jullie je onzeker? Goed!”
Wanneer een verslaggever van de NOS geluidsopnames komt maken, daalt er een plotselinge rust over het orkest. De ruggen rechten zich, er wordt niet meer gegrinnikt, ze spelen alsof ze iemand op wie ze verliefd zijn zachtjes wakker willen maken.
Gesprek zonder woorden
Ook wanneer de studenten de zaal verlaten voor een uur pauze, stopt de muziek niet. Ze geven elkaar laatste aanwijzingen en neuriën door waar de muziek stopte. “Dat was best emotioneel”, zegt violist en VU-orkestlid Maya Richards (19). De afgelopen maanden studeerde ze de muziek in haar eentje. “Maar de partij die je in je eentje speelt, klinkt niet zo bijzonder op zichzelf. Met iedereen samen is de puzzel af. Het voelde alsof we een gesprek met elkaar voerden, zonder woorden.”
Twijfelen over haar deelname met deze coronamaatregelen deed ze niet. De vijf dagen quarantaine voordat het project startte, bracht ze lezend door in een hangmat. “Ik wist dat het anders zou worden dit jaar, maar ik ben allang blij dat het überhaupt door kon gaan.” Haar moeder zat zo’n dertig jaar geleden ook in het orkest. Richards woont in het Verenigd Koninkrijk, maar was het afgelopen jaar hier voor haar studie. Dus dit was de uitgelezen kans voor haar om mee te doen.
De concertreeks vindt plaats van vrijdag 6 t/m zondag 15 augustus in Topsportcentrum Almere. Kaartjes zijn hier te koop.
Voorzichtig feesten
Richards is ook niet bang dat de muren op haar af zullen komen. “We zullen lange dagen maken, maar er wordt ook elke avond geborreld. Zolang we allemaal negatief blijven testen, kunnen we voorzichtig feesten. En we mogen soms ook even naar buiten, ik hardloop graag.” Ondertussen komt er een andere violiste op ons afgesneld. “Wij zitten bij elkaar op de kamer!” De studenten waaieren druk nakletsend uit. Een prima bubbel om in te zitten.