Vijfdejaars Elena McDonnell wilde als kind altijd juf worden, maar besloot uiteindelijk toch geneeskunde te gaan studeren. Haar interesse in het onderwijs verdween nooit helemaal, dus is ze gaan zoeken naar manieren om die twee met elkaar te combineren na haar afstuderen. “Het lijkt me mooi om als arts – over een jaar ben ik dat – iets te kunnen betekenen voor het medisch onderwijs.” Zij denkt ook dat er daar nog heel wat te winnen is op het gebied van inclusiviteit.
De vakliteratuur bijvoorbeeld is volgens McDonnell – zelf biseksueel – nog erg heteronormatief: de koppels in een casus zijn vaak standaard man-vrouw. “En áls er dan een keer over homoseksuele mannen wordt gesproken, hebben ze meteen aids.” Ook het taalgebruik houdt een heteroseksuele standaard aan: “Men spreekt vaak over een vader en een moeder, terwijl het woord ouders een stuk neutraler is. Dat soort dingen probeer ik nu zelf aan te houden wanneer ik patiënten spreek.”
>Het regenboognetwerk voor studenten heeft vier ambassadeurs aangesteld en is te bereiken via vuprideambassadors@gmail.com.
>De ambassadeurs zijn onderdeel van VU Pride, een netwerk van medewerkers en studenten die niet-heteroseksueel zijn.
Mail: pride@vu.nl.
Een arts voor iedereen
Die heterostandaard levert artsen op die niet erg inclusief zijn, denkt McDonnell. “Terwijl juist artsen – meer dan economen bijvoorbeeld – dagelijks met zoveel verschillende mensen te maken krijgen. Ze zouden een arts moeten zijn voor iedereen.”
Homofobe of transfobe opmerkingen komen volgens haar eerder voort uit onbegrip dan uit intolerantie. “Als je een evenement opzet over transgender issues, zullen daar vooral mensen op afkomen die daar al in geïnteresseerd zijn. Als je dat soort onderwerpen in het onderwijs implementeert, bereik je ook de mensen die er nog niks over weten.”
Aanspreekpunt
McDonnell hoopt als ambassadeur een aanspreekpunt te kunnen zijn voor andere geneeskundestudenten. Zij gaat een enquête houden onder haar medestudenten om te zien wat er allemaal speelt binnen de medische faculteit. Wat de organisatie precies gaat doen met mogelijke meldingen van vervelende situaties, moet ze nog uitwerken. “Ik heb nauw contact met de studieadviseurs en het bestuur van mijn opleiding. De meldingen blijven dus niet alleen bij mij liggen, maar een specifiek plan van aanpak hebben we nog niet.”
Minder zelfmoordpogingen
Of het werk van een VU Pride-ambassadeur in een ideale wereld overbodig wordt? McDonnell denkt van niet. “Het gaat niet alleen om het wegwerken van issues, maar ook om gezelligheid. En zichtbaarheid van de gemeenschap.” Met evenementen zoals vorige week donderdag op het campusplein, terugkerende lezingen en de komst van een Pride Library hoopt de organisatie daar aan te werken.
“Mensen denken vaak dat meer aandacht voor de LHBTQIA+-gemeenschap niet nodig is. Maar er wordt nog steeds veel gepest op scholen, in hun loopbaan krijgen mensen met discriminatie te maken en op straat worden homoseksuele koppels nog steeds weleens bespuugd.” Door dit soort dingen te blijven bespreken en begrip te tonen hoop je een inclusievere samenleving te scheppen, denkt McDonnell. “En ook op kleinere schaal: uit cijfers is gebleken dat mensen die tot de LHBTQIA+-gemeenschap behoren en worden geaccepteerd door hun omgeving, aanzienlijk minder zelfmoordpogingen doen dan mensen die niet op begrip kunnen rekenen van naasten.”
Dit interview is onderdeel van een serie interviews met de VU Pride-ambassadeurs. Lees hier en hier de andere twee.