Journalist zijn is altijd al leuk, maar in coronatijd is het dat helemaal. Zeker in die begintijd, tijdens de eerste lockdown: alles was nieuw, dus alles was een verhaal. Het enige lastige was om de verhalen te vinden, want iedereen zat thuis. Zodra het mocht, ben ik daarom weer geregeld naar de campus gegaan. Om daar verslag te doen en om te horen hoe het de mensen – die net als ik op de VU waren – verging.
1) ‘In het begin van corona was er niemand’
Aan elke lockdown zit een eind. Straks in januari (hopen we), en bij de eerste in het voorjaar. Na tien weken op slot te hebben gezeten, ging de VU in mei weer open. Wie liepen er toen rond en hoe stond het erbij? Ik ging kijken en maakte samen met fotograaf Peter Gerritsen een reportage.
https://www.advalvas.vu.nl/verhalen/het-begin-van-corona-was-er-niemand
2) Krijg studenten maar eens naar de psycholoog
Studenten zijn minder gemotiveerd, eenzaam en somber. Je zou ook maar op twaalf vierkante meter wonen en thuis moeten studeren, eten, slapen en je sociale contacten online bijhouden. Dat gaat van bed, tafel, tafel, bed. Maar zelfs als het slecht met ze gaat, zoeken studenten niet snel psychische hulp, vertelde hoogleraar klinische psychologie Pim Cuypers me. Terwijl het erger kan voorkomen.
https://www.advalvas.vu.nl/verhalen/krijg-studenten-maar-eens-naar-de-psycholoog
3) ‘Het pijnpunt is dat je je machteloos voelt’
Online proctoring: de een ziet het als een privacyschending dat je in de gaten gehouden wordt door surveillancesoftware en je kamer moet laten zien, de ander vindt het belangrijker dat er zo weinig mogelijk kans is op tentamenfraude, omdat anders je diploma misschien minder waard wordt. Toen de VU er net mee ging werken, sprak ik een aantal voor- en tegenstanders.
https://www.advalvas.vu.nl/verhalen/het-pijnpunt-dat-je-je-machteloos-voelt