Naast haar werk als eigenaar van een bloeiend recruitmentbureau, maakt Ilse Visser zich als vrijwilliger hard voor Microkrediet voor Moeders. Ze studeerde cultuur, organisatie en management aan de VU.
Microkrediet lijkt me een mooi systeem. Waarom heeft het de armoede nog niet de wereld uit geholpen?
“Van de mensen die ermee geholpen zouden zijn, zijn er veel nog niet bereikt. In sommige landen mag je geen geld uitlenen, vanwege de islam bijvoorbeeld, en in India zorgt het kastenstelsel er nog altijd voor dat de allerarmsten niet bij een bank kunnen of durven aankloppen.
“Daarnaast kun je alles wat je opbouwt binnen een dag kwijt zijn. De recente aardbeving in Nepal heeft een project van ons weggevaagd. Een groot ziekenhuis boven Kathmandu is onze partner, daar werkt een heel bevlogen man die veel buitenposten heeft opgezet. Vrouwen komen daar voor medische hulp, maar ze leren er ook van alles over kraamverzorging, hygiëne en emancipatie. Daar werd ook gekeken wie microkrediet nodig heeft. Veel van die buitenposten zijn vernietigd door de aardbeving.”
Toch maak jij je er hard voor, waarom?
“Ik ben gecharmeerd van microkrediet, dat met weinig geld een enorme impact heeft op vrouwen, kinderen en complete gemeenschappen. Ik vind het ook mooi dat Microkrediet voor Moeders zich specifiek op vrouwen richt. Ik weet dat vrouwen in Aziatische landen meer dan mannen geneigd zijn hun inkomen te delen met hun kinderen en familie, en het geld investeren in de gemeenschap. Mannen gaan ook vaak weg van huis om geld te verdienen, de vrouwen blijven in het dorp, waar ze rolmodel zijn voor hun kinderen en zorgen voor een stabiele basis. En: 95 procent van alle vrouwen betaalt haar lening netjes binnen een jaar terug, zodat het geld weer aan nieuwe vrouwen kan worden uitgeleend. Geweldig systeem, toch?!”
Wat is het mooiste wat jij met microkrediet tot stand hebt zien komen?
“Ik kan zelf niet een paar weken weg om te gaan kijken, omdat ik een zoon met autisme heb. Maar van een collega-vrijwilliger hoorde ik bijvoorbeeld het verhaal van een vrouw die met haar startkapitaaltje van 85 euro oud krantenpapier kon opkopen om er enveloppen van te vouwen die ze weer verkoopt op straat. Zonder startkapitaal mag je niet bij een oudpapierhandelaar kopen. Maar met deze start heeft zij inmiddels al een eigen onderneminkje opgezet waarbij meerdere vrouwen nu voor haar werken en zij zo het dorp helpen ontwikkelen.”
Wat doe jij precies binnen Microkrediet voor moeders?
“De oprichters Erlijn en Samantha wilden in 2009 hun werk uitbreiden met een mooie organisatie van alleen vrijwilligers, zodat al het geld dat ze werven rechtstreeks naar het microkrediet kon blijven gaan. Ik ben daarbij gaan helpen. Het is lastig, want je zoekt dan mensen die wel vrijwillig, maar niet vrijblijvend aan de slag gaan. We hebben een nieuwe structuur bedacht en het is gelukt ervoor te zorgen dat de oprichters het werk kunnen overlaten aan een team vrijwilligers die door hun werk en netwerk veel betekenen. We werken samen met bijvoorbeeld advocaten en notarissen die alles om niet doen. Eén of twee vrijwilligers zijn verantwoordelijk voor één land, waar ze betrouwbare lokale partners zoeken.
“Het spanningsveld vrijwilligers en kwaliteit blijft wel bestaan. Idealiter gaan onze mensen kijken in de landen waar ze actief zijn, om te zien of ons geld werkelijk de allerarmsten bereikt. Als iemand dat niet kan betalen, wat dan? We bedenken nu een goed plan om de reiskosten dan onder voorwaarden te vergoeden. Verder heb ik geholpen met de organisatie van de viering van het vijfjarig bestaan en dit jaar vieren we alweer het tienjarig bestaan op 10 oktober. Er is genoeg te doen.
“Als vrijwilliger kan het zijn dat je een week een paar avonden voor MvM bezig bent met vergaderen, mails beantwoorden of overleg, maar er zijn ook weken waarin het rustig is. Die tijd moet je wel kunnen maar vooral ook willen vrij maken.”
Je bent zelf ook een vrouw die een onderneming begon, houdt dat verband met je werk voor MvM?
“De overeenkomst tussen de twee organisaties is dat ze allebei heel snel groeiden, dat moest in goede banen worden geleid. Maar dat ik bij allebei betrokken raakte, is toeval. Vriendin Judith vroeg me in 1996 om samen met haar een van haar drie ideeën voor een bedrijf te kiezen en te starten. Dat werd Undutchables, waarin we als eersten in Nederland begonnen met recruitment van internationaal talent voor Nederlandse bedrijven. Voor MvM ben ik ook gevraagd door de oprichters die ik via via ken.”
Denk je nog weleens terug aan je studietijd?
“Ik vond het vaak behoorlijk theoretisch op de VU, en ik zal mijn kinderen zeker aanraden om eerst een praktische hbo-opleiding te doen voordat ze eventueel naar de universiteit gaan. Maar de boeken van Geert Hofstede (bijvoorbeeld Cultures and organizations: software of the mind, red.) liggen in alle vestigingen van Undutchables. Kennis van culturen is zo handig. Mijn studie heeft gezorgd dat ik altijd besef dat ik door een bepaalde bril naar dingen kijk. Dat mensen uit andere culturen niet ‘vreemd’ zijn, maar gewoonweg vanuit een ander perspectief kijken.”
Op de website van Undutchables staat dat het bedrijf sinds het overlijden van Judith de Fight Against Cancer Foundation ondersteunt.
“Ja, en ook in het algemeen zijn we als bedrijf bewust met goede doelen bezig. Dit jaar hebben we bijvoorbeeld als bedrijfsuitje verjaardagsdozen ingepakt bij Stichting Jarige Job.”
Waarom vind je het belangrijk om naast je drukke baan, gezin en alle andere leuke dingen tijd te stoppen in vrijwilligerswerk?
“De wereld is zo veel groter dan jouw bedrijf, jouw gezin en vrienden. Wij hebben het zo goed! Een heel kleine bijdrage leveren aan welke vorm van verbetering voor minderbedeelden dan ook, vind ik een plicht én een enorme verrijking. Het brengt je in contact met andere enthousiaste vrijwilligers, dat geeft zo veel energie!”
Dit interview is eerder gepubliceerd op de VU-website. Daar staan inmiddels elf interviews met VU-alumni over hun loopbaan sinds ze zijn afgestudeerd.