Daan Admiraal, de vorige week overleden dirigent van het VU-orkest en het VU-Kamerorkest, vroeg veel van zijn musici. Dat maakte hem geliefd en het gaf zijn studentenorkesten toonaangevende posities in de amateurmuziekwereld.
‘Admiraal dirigeert zonder stokje, knippend met zijn vingers als het niet precies genoeg gaat, klappend als het tempo inzakt’, schreef redacteur Anita Mussche, die in 2008 een repetitie bijwoonde, over de dirigent in VU Magazine, dat destijds dezelfde hoofdredacteur had als Advalvas.
Telkens nog eens
Hij liet zijn orkest hard werken. ‘Dat is te zien in de Griffioenzaal, waar Admiraal de strijkers en blazers telkens vraagt om het nog eens te proberen. Hij beschrijft de klank die hij zoekt, hoe de strijkstok moet stuiteren, waar je wel of niet moet ademen. “Het is niet pakkedakkedangdang maar tukkedukkedundun”, legt hij uit aan de violisten, die er niet raar van opkijken.’
Zijn musici waardeerden hem. ‘”De dirigent maakt het orkest bijzonder”, zegt Ephraim Feves, violist sinds zijn vierde. “Daan weet met anekdotes, beeldspraak en humor precies duidelijk te maken wat hij bedoelt.” ”Daan haalt echt het beste uit ons”, prijst hoboïste Jacqueline Janse.’
Brede grijns
‘De liefde is geheel wederzijds. Hoe lekkerder het loopt, hoe breder de grijns op Admiraals gezicht. “Wat me erg aanspreekt en vaak ontroert, is de onbevangenheid voor muzikale schoonheid van deze jonge mensen”, zegt hij later. “En die levenslust en jeugdige vrolijkheid! Er wordt tijdens de repetities veel gelachen.”’
Admiraal overleed op 69-jarige leeftijd op vakantie in Zwitserland. Maar liefst 42 jaar bestierde hij het studentenorkest, en vanaf de oprichting in 1991 het VU-kamerorkest.