Ooit sta ik in een blaadje
Soms voel ik mij de 14de etage van ons hoofdgebouw
Gedachten in een afgesloten kamer
Er gaat een liftschacht van mijn onderbuikgevoelens
De begane grond, naar de bovenruimte tussen mijn oren
Er staat een boekenkast vol fysieke publicaties
Poëzie zo puur als demiwater, inzichten in mijn onvolmaaktheid
Als wetenschappelijke doorbraken en emoties
Waar ik zelfs niet over schrijf, laat staan praat
Als ik de zelfstudie in mijn prefrontale stilte ruimte niet meer aan kan
Laat ik mijn lift naar zijn één-na-hoogste punt stijgen
Dan druk ik mijn gezicht tegen de nog-nooit-opengezwaaide deur
Met een platgedrukte neus beslaat mijn adem de ramen
Tranen trekken banen in de condens, ze zullen nooit open gaan
Zoals een dichter betaamt val ik wenend tegen mijn glazen utopie in slaap
Campusdichter Tijdelijke Toon is bètastudent, volleybaltrainer en cultuurverslinder. Op de Advalvas-site geeft hij poëtisch inkijk in zijn roemruchte leven op en rond de campus.