In memoriam Jonathan Sprenger

Het leven zit vol verheugingen. Vol verheugingen die het leven plezieren en die er betekenis aan geven.

Gedurende mijn studietijd in 2008 zocht ik naar een nieuwe betekenis in mijn jongere jaren. Ik was destijds zorgverlener bij het Persoons Gebonden Budget en zocht naar een nieuwe uitdaging, een zorgverlening 2.0, waarbij je ook inhoudelijk uitgedaagd zou worden. Ik studeerde destijds politicologie aan de Universiteit van Amsterdam en had tenslotte behoefte aan het delen van mijn in de schoolbanken opgedane kennis. Het waren de flauwe humor en het sarcasme die zorgden voor een bijzondere vriendschap tussen student en scholier Mijn ontmoeting met Jonathan in dat jaar ging veel verwachtingen te boven.

Ik ontmoette een bijzonder innemende, loyale en trouwe 17-jarige knul – getroffen door een zeldzame spierziekte die het hem onmogelijk maakte fysiek zelfstandig te leven. Niet geheel verrassend wenste hij in zijn jonge levensjaren hetzelfde als ik: een zorgeloze studietijd, veel humor en toekomstperspectief. Dat laatste vond ‘ie moeilijk, dat eerste ging hem aardig gemakkelijk af en de humor hadden we gelukkig gemeen.

Het waren de flauwe humor en het sarcasme die zorgden voor een bijzondere vriendschap tussen student en scholier, voor het elkaar uitdagen op intellectueel niveau en het verrast worden met elkaars werelden. Zo heb ik door en mét Jonathan intens veel documentaires en films gezien. We hadden er bijna een ritueel van gemaakt om ’s ochtends na het ontbijten – zo begon ik mijn dag namelijk met hem –  iets op tv te kijken.

Hij kreeg op zijn beurt van mij een introductie en verdere verdieping in het Midden-Oosten, want niet alleen kom ik er vandaan, ik kwam er ook geregeld (voor mijn plezier). Dat leidde weleens tot gekke gezichten, bijvoorbeeld toen ik vertelde dat ik naar Jemen afreisde, dat destijds als oorlogsgebied gemarkeerd werd – spijtig genoeg is die situatie niet veranderd. Onze gedeelde brede interesses hebben geleid tot mooie, intellectuele gesprekken over de maatschappij, politiek en de waarde van het leven. Het waren de gesprekken over de waarde van het leven die destijds een interessante wending kregen – als je met een zieke jongen in een veilig land het gesprek voert over gezonde burgers in een onveilige situatie.

Onze relatie was identiek aan die van Philippe en Driss in de film Intouchable Pas in 2011 – tegen het einde van mijn studie en dus ook tegen het einde van de frequente bezoeken aan huize Sprenger – realiseerde ik mij in welke bijzondere situatie ik de afgelopen jaren verkeerde.  De Frans film Intouchables kwam uit en die moest ik natuurlijk zien. Het overkomt mij niet vaak dat ik mijn tranen niet kan bedwingen tijdens een film – maar net zo goed overkwam het mij zelden dat ik mezelf terugzag op een bioscoopscherm. Hoewel Jonathan niet de doorsnee rijke aristocraat was en ik geen zwarte man, noch delinquent uit de banlieue van Parijs, was onze relatie identiek aan die van Philippe en Driss in de film. Jonathan en ik beschouwden elkaar als mens, waarbij onze achtergrond een gegeven was dat ons vormgaf, maar vooral niet definieerde.

Dat maakte onze vriendschap  zeer aangenaam, één die jaren later nog steeds voortduurde. We kwamen uiteindelijk op dezelfde universiteit terecht: hij als student aan de faculteit der Geesteswetenschappen, ik als medewerker bij Bestuurszaken. Toeval dat niet meer leidde tot het kijken van films, maar tot het nuttigen van vele zwarte koffies.

In mei 2017 overleed Jonathan op vakantie en op 26-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartstilstand. Het is een bittere pil die wij als vrienden, medestudenten en vooral familie van Jonathan moeten slikken.

Lieve Jonathan, de verheugingen die wij samen deelden hebben betekenis aan mijn leven gegeven. Ik dank je daarvoor.

Amor Fati.