Een voormalig secretaresse had een grondige hekel aan arrogante hoogleraren die geen goedemorgen tegen haar zeiden, maar wel van alles eisten. Dus toen zo’n hoogleraar – terwijl ze met mij aan het praten was – aan haar vroeg of zij kon helpen het raam te openen (ramen kunnen in het hoofdgebouw eenvoudigweg niet open), zei ze in het Amsterdams tegen de aardappel: “Ook goedemorgen! Nou kijk, het zit zo, dat raam gaat open als je een stoel pakt en die erdoorheen flikkert!” Ondertussen kreeg ik van haar een vette knipoog.
Zij voedde iedereen onder meer op in het zeggen van goedemorgen. Ik mocht haar wel. Ze tartte de formele en informele hiërarchie door haar authenticiteit en snoeiharde directheid. Wat vanzelfsprekend door de arrogante macht als ongepast werd ervaren, zonder daar dan weer met haar over te praten. Ik mis haar.
Wie ik ook ga missen is de hoofdredacteur van Ad Valvas, Marieke Schilp. Het is niet eenvoudig dit platform langs journalistieke waarden te leiden binnen het krachtenveld van de VU. Schilp deed dat jarenlang met moed en verve. Zij nam onlangs afscheid. Zij stond pal voor de redacteuren. De redactie krijgt zo de ruimte zich te concentreren op de wetenschap en om werknemers en studenten een gezicht te geven. Maar ook om misstanden bloot te leggen. ‘Ad Valvas functioneert als spiegel voor de leiding’, zei ze in haar afscheidsinterview. Voor een universiteit die zich steeds bewuster is van haar eigen merk en de beeldvorming is het omgaan met een onafhankelijk medium niet eenvoudig. Een universiteit die zelf stelt ‘dienstbaar en betrokken te zijn naar mens en maatschappij’ moet deze spiegel koesteren.
De VU-waarden worden niet uitsluitend geladen door de vruchten van het academische werk, zoals boeken, lezingen, congressen en optredens in (inter)nationale media. Maar vooral ook door de bevlogenheid in het werk, de dagelijkse omgang met elkaar. Ad Valvas geeft aan dit alles kleur. Het VU-hart klopt als het bruist van medemenselijkheid, nieuwsgierigheid, onafhankelijkheid, authenticiteit, verwondering, kritisch kunnen, mogen en moeten zijn. Dit alles gecombineerd met een scheut lef. Marieke had misschien wel meer hart voor de VU dan ze zelf denkt.
mooi gezegd!