Spreken over rouw is geen geliefde bezigheid. Het vergt veel moed. Het concert van Vrije Schrijver P.F. Thomése, waarin hij spreekt over het verlies van zijn dochtertje Isa, is ronduit dapper te noemen. Hij draagt voor uit zijn boek Schaduwkind (2003). Componist Corrie van Binsbergen schreef een muzikaal scenario hiervoor en stelde een elfkoppig strijkersensemble samen uit het VU-orkest.
Een fragment uit Schaduwkind:
‘Nu het liefste mij is afgenomen, ben ik onkwetsbaar geworden. Het gevoel is uit mijn vuisten weggetrokken.
Het is gemakkelijker om de mensen te haten dan om met ze te moeten leven. Als het zo is dat soms de verkeerden sterven, dan volgt daaruit dat er anderen dood hadden moeten zijn. Heel veel, zo niet de meeste levenden zijn ons ondraaglijk geworden. In ons bijzijn de tijd doden, voor onze ogen het leven vermorsen. Maar kapotgaan ho maar. Al die zekeren die leven alsof ze de antwoorden kennen. Hen te moeten zien, horen, ruiken.
We weten ons op een eilandje in een zee van mensen die ons bedreigen. Die ons proberen aan te tasten met hun onverschilligheid, hun grofheid, en al die andere uit zelfvoldaanheid geboren ontkenning van elk onderscheid, hun usurpatie van iedereen die niet is als zij.’
Niet willen weten
De vorige VU-schrijver op locatie, toen nog VUsionair, Kristien Hemmerechts verloor twee baby’s op haar 28ste en 29ste. In de Volkskrant van afgelopen zaterdag zegt ze tegen de interviewster. ‘Wil je echt weten wat het is om twee kinderen te verliezen? Oké, dan gaan we zitten en praten. Maar wat ik verschrikkelijk vind, is dat veel mensen uiteindelijk over zichzelf beginnen.’
Hemmerechts is ervan overtuigd dat mensen het niet willen weten. ‘Degenen die het willen weten zijn interviewers omdat ze een mooi krantenartikel willen maken, you included my dear’, aldus Hemmerechts.
Wil je echt luisteren naar woorden over rouw met passende muziek erbij? Ga vanavond naar P.F. Thomése in de Griffioen.