Vanavond viert een vriend zijn verjaardag en ik kan maar geen cadeau vinden. Alles is te onpersoonlijk, te duur of anderszins ongeschikt, dus ben ik in allerijl naar binnen gelopen bij de laatste strohalm voor mensen zonder inspiratie: een cadeauwinkel. This is the shop you’ve been looking for, staat er in de etalage. Alsof ze mijn gedachten kunnen lezen.
Een groot deel van het assortiment is wat primitief. Kledingstukken bedrukt met piemels en borstvormige mokken, potjes, schaaltjes en pittenzakken (die klaarblijkelijk een bredere afzetmarkt hebben dan basisschoolgymzalen alleen).
Eigenlijk is het zonde dat we op een bepaalde leeftijd stoppen met verlanglijstjes maken. Geef toe, dat werkte toch feilloos?
Zodra je verjaardag in aantocht was, drukte paps of mams je in een stoel aan de keukentafel met een onbeschreven blad en een folder van de Intertoys. Anderhalve week later waren precies de Lego-paketten van jouw voorkeur op wonderbaarlijke wijze in cadeaupapier verpakt en via de tassen van visite op diezelfde keukentafel beland. Blijdschap alom.
Aan een molentje hangen kerstballen in de vorm van bekende mensen. De prijs varieert. De street cred van Queen Elizabeth (23,95) en Vincent van Gogh (22,95) blijkt in aanmerkelijk betere staat dan Einsteins marktwaarde (12,95).
Ondanks haar simpele doch doeltreffende karakter heeft het verlanglijstje de grotemensenwereld niet overleefd. Misschien wel omdat cadeaus voor volwassenen procentueel een kleiner deel van de jaarinkomsten vormen, terwijl kinderen ervan afhankelijk zijn als een boer van zijn oogst.
Aan de achterkant van het molentje hangt nog een Van Gogh-vormige kerstbal, eentje met verband om zijn hoofd. Hij is 4 euro goedkoper dan de ongeschonden versie van de schilder. Maar die bevatte dan ook een heel oor meer.
Sinds we ons te goed voelen voor verlanglijstjes is het perfecte cadeau vinden puur giswerk. Dat bleek wel toen een jarige vriendin onlangs het door ons gegeven paard onderwierp aan een grondig mondonderzoek. Zij leek ondankbaar, wij slechte vrienden. Teleurstelling alom.
Het echte feestbeest op verjaardagen is de consumptiemaatschappij, die zuurverdiende pegels ziet transformeren in bergen vol boeken die nooit gelezen zullen worden, gezelschapsspelletjes die eeuwig in een kast blijven verstoffen of ironisch bedoelde plastic rotzooi die terechtkomt bij het grofvuil.
Met een gift van 16 euro kan Unicef 200 kinderen behandelen tegen uitdroging door diarree. Maar je kunt er ook de plastic gigolokurkentrekker mee afrekenen die ik achterin de winkel vond. Ingepakt alstublieft.