Zo’n 35 studenten van de master culture, organization and management verzamelen zich in het Amsterdamse Bos midden tussen de geiten, kippen, koeien en een minipaardje. Samen met de docenten Harry Wels en Ida Sabelis organiseert cursusleider Frans Kamsteeg hier de colleges voor het vak Sensemaking in organisations. Hij legt uit: “Als we dit niet zouden organiseren, zien we elkaar maar nauwelijks, want voor de rest is alles al online. Om dat te voorkomen bedachten we dat het een mooie toevoeging zou zijn om hier samen te komen, volledig coronaproof.” En inderdaad, de kans op longontsteking is waarschijnlijk groter dan de kans op corona, door de luchtige overdekte buitenruimte met stoelen in wijde opstelling. Voor de eerste groep vandaag geen zonneschijn zoals bij de vorige colleges, maar regen.
Lichtschakelaar omschrijven
Toch mogen de wat lage temperaturen de pret niet drukken. Op het programma: gevoel, de laatste van de zes zintuigen. Wels: “We proberen de omgeving ook in de theorie en de collegestof zelf te terug te laten komen. Vorige week stond geur centraal, en hebben we de studenten op een boswandeling gestuurd voor een geur-scape, een gedetailleerde beschrijving van geuren die je tegenkomt”. Het uiteindelijke doel van het vak Sensemaking in organisations is dat de studenten leren organisaties te bestuderen vanuit een etnografisch perspectief, waarin betekenisgeving door middel van zintuigen een belangrijke rol speelt.
Observeren vraagt precieze taal en oefening
Ook vandaag staat de studenten een interessante opdracht te wachten. Iemand omschrijft geblinddoekt een voorwerp, waarna twee anderen deze moeten natekenen. Het eerste voorwerp, een lichtschakelaar, blijkt nog redelijk eenvoudig: “Een rechthoekje, het is een beetje dikker in het midden. Er zit een knopje op dat heen en weer kan”, zo omschrijft de geblinddoekte student. De tekeningen lijken aardig. Het tweede voorwerp, een schoenmakersleest, vormt pas een echte uitdaging en de studenten komen er niet uit. Observeren met welk zintuig dan ook vraagt precieze taal en oefening daarin, willen Sabelis, Wels en Kamsteeg hiermee aantonen.
Kinderen en vliegtuigen
Wels: “We wilden altijd al het vak buiten de collegezalen brengen, maar daar was nooit budget voor. Dankzij corona kunnen we nu de omgeving gebruiken om de collegestof te illustreren en dat is echt een toevoeging.” Toch levert de geitenboerderij als collegezaal ook zo zijn uitdagingen op. Wels: “Toen het weer nog goed was zaten we buiten op het grasveld en liepen er weleens ouders met kinderen zo de les binnen. Maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker.” Ook het nabijgelegen Schiphol zorgt voor onderbrekingen her en der.
Minder zorgen
De studenten zelf zijn in ieder geval erg te spreken over deze collegemethode. Lotte de Jong (23) en Fleur Kwint (22) vinden vooral het sociale aspect heel fijn. De Jong: “Ik maakte me van tevoren wel een beetje zorgen, toen corona uitbrak zag ik de bui al hangen dat alles online zou moeten. Op deze manier leer je elkaar toch een beetje kennen.”
Kwint bevestigt dit: “Dit is een enorm verschil met mijn bachelor. Ik heb nog overwogen een tussenjaar te nemen om te kijken of het dan beter wordt, maar wat ga je doen als alles dicht is en je geen werk kunt vinden? Dat schiet ook niet op.” Over het vervolg van de master maken de studentes zich in ieder geval nu minder zorgen. Kwint: “Aan het einde moeten we meelopen met een bedrijf en dat bestuderen, maar vanwege corona dacht ik dat dat heel moeilijk zou worden. De docenten van dit vak hebben ons verzekerd dat dat echt wel goed komt en ik heb daar nu ook meer vertrouwen in.”
Uitvoering gewaardeerd
Na een intensieve poging de schoenmakersleest te beschrijven zijn de studenten ondertussen toe aan een koffiepauze. Er vormen zich groepjes her en der en student Jens Wilms vraagt aan Kamsteeg en Wels of hij een uitnodiging mag sturen naar de andere helft van de groep, om een keer samen te komen en elkaar te leren kennen. Wels: “Het is geweldig leuk om te zien dat studenten zoveel initiatief nemen om elkaar te zien.” Kamsteeg: “Wat ook bijzonder is, is dat vergeleken met andere jaren het college nu veel meer een evenement is. In normale tijden zie je dat mensen na het college allemaal weer verdwijnen, op naar koffie of de volgende opdracht. Nu blijven mensen echt hangen, om vragen te stellen of om elkaar te spreken. De sociale kwaliteit is daarmee echt verbeterd.” Of deze vorm van college geven succesvol is, moet nog blijken, erkent hij. “De uitvoering wordt in ieder geval gewaardeerd, maar het zullen de resultaten zijn die ons vertellen of het echt geslaagd is.”