Gefeliciteerd, de VU riep jou uit tot StudenTalent van het jaar. Wat doe je voor bijzonders?
“Laat ik het zo stellen: er zijn allerlei vormen van onrecht waaraan ik iets wil doen. Klimaatverandering, de oorlog in Oekraïne en de medische situatie in bepaalde landen. Ik kan een piekeraar zijn en de donkere kant van situaties zien. Door vanuit dat onbegrip in actie te komen, maak ik het lichter en luchtiger. Dan heb ik gedaan wat ik kan. Eerlijk gezegd geloof ik dat de meeste mensen dat doen: hun kennis en kunde inzetten voor hun omgeving.”
Volgens het juryrapport heb je een ‘proactieve en toegewijde houding op het gebied van belangrijke sociale en maatschappelijke vraagstukken’.
“Dat is een mooie omschrijving van iemand die nooit kan kiezen. Persoonlijk voel ik ongemak bij de prijs – zeker als ik kijk naar de mensen met wie ik in de laatste ronde zat. We zijn zo moeilijk met elkaar te vergelijken. Zou het niet eerlijker zijn om een paar inspirerende studenten te selecteren en de prijs te verdelen? Ik heb al met rector Jeroen Geurts gesproken over zo’n opzetverandering. Als VU wil je studenten stimuleren, niet deze Amerikaanse taferelen met één winnaar. De academie is geen wedstrijd.”
Wat heb je het afgelopen jaar gedaan om je onvrede handvatten te geven?
“Waar ik zelf heel blij mee ben, is dat ik twee keer met een bus vol medische hulpgoederen naar Polen en Oekraïne ben gereden. Dat was het bewijs aan mezelf dat je in acute situaties daadwerkelijk iets kunt betekenen. Een verslavend gevoel. Daarnaast was ik druk met CO2-assistent, een vereniging die ik met andere geneeskundestudenten heb opgezet om duurzaamheid en klimaatverandering in de opleiding te implementeren. Ook ben ik actief lid van Exctinction Rebellion – en ja, ik ben gearresteerd tijdens de vorige A12-blokkade.”
Wordt het niet soms een beetje veel?
“Ik vind het moeilijk te accepteren als ik een dag wat minder doe. De onvrede blijft knagen, maar ik heb beperkte tijd en moet keuzes maken. Daarvan kan ik balen. Of het niet al genoeg is wat ik doe? Dat hangt ervan af wat je norm is. Misschien doe ik meer dan de gemiddelde mens, maar ik heb sterke schouders en ik ben fit. Dus ik kan veel dragen. Het is ook een rol waaraan ik inmiddels gewend ben. Het geeft me een doel.”
Wat is het volgende punt op jouw persoonlijke actieplan?
“Eind februari vertrek ik voor mijn laatste coschappen naar Malawi. Dat sluit perfect aan bij mijn droom: werken voor Artsen zonder Grenzen. Dat zie ik als een vorm van pure zorg die aansluit bij wie ik ben. Avontuurlijk en creatief, direct een helpende hand bieden. In Nederland verzanden we regelmatig in luxezorg. Het liefst wil ik helpen op plekken waar acuut handen nodig zijn, zoals in oorlogsgebieden, na natuurrampen of tijdens een hongersnood.”
Sommige mensen zullen je ambities angstaanjagend vinden. Hoe zie je dat zelf?
“Het grappige is dat ik nooit ver vooruitdenk. Ik volg mijn gevoel en kies altijd iets dat op dat moment bij me past. Dat geeft me rust. Ik geloof niet dat je te veel met je bestemming bezig moet zijn, het gaat juist ook om het onderweg zijn. Die filosofie is de laatste maanden alleen maar bevestigd: er zijn in mijn omgeving meerdere jonge mensen overleden die hun plannen niet hebben kunnen waarmaken. Is hun leven dan minder waard geweest? Ook bleek mijn vader ziek te zijn. De laatste scans vroegen niet om directe actie, daarom ga ik juist nu naar Malawi. Maar als de situatie verandert, vergeet ik Artsen zonder Grenzen en ga ik lekker dicht bij mijn familie wonen.”