Studenten en medewerkers die behoefte hadden aan steun na de aardbeving in Marokko konden maandag in 3D samenkomen tijdens een inloopbijeenkomst. “Ons erfgoed is onze grootste trots.”
De familie van biologiestudent Anouar heeft vannacht op straat geslapen in Fez, net als de rest van de buurt. Via Instagram krijgt hij een constante stroom aan filmpjes te zien van verwoeste gebouwen – vooral oude moskeeën. “Dat doet me het meeste pijn”, zegt hij. “Voor ons Marokkanen is dat heel belangrijk – ons erfgoed is onze grootste trots. Het is een beetje alsof hier de Dam zou instorten.”
Een andere student die liever anoniem blijft, haar familie zit in Rabat, spreekt haar zorgen uit over Ourika, en de toekomst van deze kleine stad in het midden van het land. Ze laat foto’s en filmpjes zien op haar mobiel: een grote waterval, terrasjes aan het water, hier en daar een huisje tegen de bergen aan geklampt. “Ze hadden hun infrastructuur net op orde. Met deze beving gaan ze zo twintig jaar terug in de tijd”, zegt ze. “Over dit soort plekken hoor je te weinig.”
Geen telefonisch bereik
De aandacht gaat momenteel vooral naar Marrakech, beaamt Anouar. “In het nieuws lees je het meest over gebieden waar mensen met midden- en hoge inkomens wonen, maar van de gebieden waar minder veel of minder bedeelde mensen wonen, is nog weinig bekend. Daar moet nog blijken hoe erg de schade is – veel hebben daar ook geen telefonisch bereik.”
De studenten delen hun zorgen, over het imago van Marokko bijvoorbeeld. Anouar: “Ik had hoop voor Marokko, zeker na het WK. Nu hoor ik weer veel mensen die zeggen: als ik zie hoe het er daar aan toegaat hoef ik er niet heen. Er worden altijd al veel grapjes gemaakt over bergen en geiten, maar er is meer dan dat.” “Net als dat Nederland niet alleen maar uit windmolens bestaat”, vult een van de organisatoren aan.
De geur van olijven op straat
“Hoe kijk jij naar de trage aanpak van de hulpverlening?” vraagt Anouar de andere student. “Dat is wel kenmerkend voor onze mentaliteit”, lacht zij.
Sowieso is er ook genoeg te lachen, deze middag. Over de manier waarop vaak nog iemands geboortedatum wordt geregistreerd: voor of na de olijfoogst – er zijn opvallend veel mensen geboren op 1 januari of 1 juli – over mensen die zomaar rijst of appeltjes aan hun traditionele gerechten toevoegen.
De studenten delen met elkaar wat hen zo thuis laat voelen in Marokko. Voor Anouar – geboren in Amsterdam maar elk jaar terug te vinden in Marokko – is dat de geur van olijven die overal in de straten te ruiken is. Voor de andere student is dat de “hete oven” die ze instapt nadat ze het vliegtuig verlaat. “Mensen vinden dat heftig, maar ik denk alleen maar: ja, warm mijn botten maar op.”
Werkmodus
Anouar zegt nu vooral in een “werkmodus” te zitten: “Ik ben wel hier, maar mijn hoofd is daar. Ik kijk wat ik kan opsturen – of ik medische apparatuur daar kan krijgen bijvoorbeeld. Maar geld doneren is misschien nog wel de beste optie, veel spullen worden aan de grens geweigerd.”
De VU zelf zal geen eigen inzamelingsactie organiseren, dat is net als na de aardbevingen in Turkije en Syrië iets dat zal moeten ontstaan uit initiatief van studenten of medewerkers.