“Na een vakantie in het westen van Australië kwam ik terug in Melbourne waar mijn vriend toen woonde. Haast iedereen bleek vertrokken. De VU vroeg per mail alle internationale studenten terug te komen.”
Waarom besloot jij toen te blijven?
“Op dat moment was de ernst van het virus nog niet geheel duidelijk. Als er iets ergs zou gebeuren met mijn familie, mijn opa of oma, dan zou ik niet terug kunnen. Dat deed me twijfelen. Maar ik voelde er nog minder voor om in Nederland op de bank te zitten wachten totdat dat zou gebeuren. De voorbereidingen begonnen al anderhalf jaar geleden. Ik had gewerkt om te sparen, een visum geregeld en een huis gevonden – ik wilde gewoon blijven. Ik heb ook het geluk dat ik mijn onderzoek in principe overal uit kon voeren.
“Mijn plan was naar Adelaide te gaan en dus besloot ik dit door te zetten. Ik reed 800 kilometer van Melbourne naar Adelaide. Ik ging hier de grens tussen twee staten over, en dus moest ik veertien dagen in quarantaine. Ik vroeg een Nederlands gezin met wie ik via mijn begeleider in contact was gekomen of ik tijdens deze quarantaine bij hen kon wonen. Ik had ze nog nooit gezien, dat was heel gek.”
Hoe zag die quarantaine eruit?
“De regels zijn hier heel streng. Je moet het adres opgeven waar je zit, en dan bellen ze voor je huis of je naar het raam wilt komen.
“Tijdens quarantaine heb ik voor mezelf een dagelijkse planning gemaakt: een Sudoku maken, minstens drie hoofdstukken uit een boek lezen en van die vreselijke Youtube-sportklasjes doen. Ik kookte en maakte het huis schoon van de familie bij wie ik inwoonde. Ik deed alles heel langzaam, ik had er toch veertien dagen de tijd voor. Pas toen ik uit quarantaine kwam, belandde ik in een zwart gat. ”
‘Ik deed alles heel langzaam, ik had er toch veertien dagen de tijd voor’
Waarom een zwart gat? Was het eenzaam?
“Adelaide voelde als een spookstad. Ik kon niet uit en woonde alleen omdat mijn studiegenoot niet kon komen. En het werd winter. Ik had een tropisch paradijs voor me gezien, maar nu moest ik met wanten en een muts naar buiten. Toen ik op een Facebookgroep voor Dutchies in Australië vroeg naar mooie fietsroutes, werd ik afgemaakt omdat ze vonden dat ik binnen moest blijven. Het voelde soms best eenzaam. In Amsterdam heb ik altijd met veel huisgenoten samen gewoond. Ik heb nog liever dat iemand mijn eten afkraakt dan dat ik voor mezelf moet koken.”
“Als ik terugkijk denk ik soms: dat was best taai. Maar we hebben allemaal een ander jaar dan we hadden verwacht. De mondkapjes die mijn schoonmoeder voor me maakte tegen de rook van de bosbranden, hebben nu een andere functie.”
‘Ik heb nog liever dat iemand mijn eten afkraakt dan dat ik voor mezelf moet koken’
Wat ga je naast je onderzoek nog doen daar?
“Binnenkort ga ik naar Uluru met het gezin bij wie ik in quarantaine zat en nu ook oppas. Omdat we samen hebben gewoond heb ik ze goed leren kennen. Het is grappig dat leeftijd dan ook niets meer uitmaakt. Aan de kleine meisjes ben ik erg gehecht, en met de ouders ben ik goed bevriend.”
“Doordeweeks ga ik naar het ziekenhuis en leer ik ontzettend veel van mijn collega’s. We hebben een hechte band en er wordt veel gelachen. Ik ben de enige internationale student hier dus ik krijg bijna wekelijks privéles in de operatiekamer. In het weekend maak ik tripjes met mijn Australische huisgenoten en hun vrienden. Er hangt hier een fijn sfeertje, er zijn al weken geen nieuwe corona-infecties in Adelaide, het wordt zomer en ik heb lieve mensen om me heen.”
Meer lezen over Duvekes ervaring? Ze gaat ons op de hoogte houden van haar Australische avonturen via haar blog. Lees hier haar eerste, over onverwachte luxe in een verlaten Adelaide.