Zijn overstap werd breed besproken in de media, de interviewverzoeken vlogen hem om de oren. “Waarom snapte ik eigenlijk niet zo goed. Ik vind het niet zo’n gekke keus.” De Mooij leerde voetballen van zijn “opi”, vijf keer met links en dan weer vijf keer met rechts tegen de muur. Op zijn vierde sloot hij zich aan bij een voetbalclub, toen groeide langzaam de droom om er zijn carrière van te maken. Maar hij had ook altijd een andere wens: dokter worden. “Die combinatie was de droom. En als dat niet zou lukken, zou ik de keuze maken.”
Dat deed hij vorig jaar na lang wikken en wegen. In de coronaperiode kon hij minder voetballen. In de tijd die hij overhield, liep hij stage op de spoedeisende hulp van een Haags ziekenhuis. “Ik voelde me meteen thuis in dat wereldje. Je ziet van alles voorbijkomen en toen mensen me na een tijdje herkenden, werd me van alles verteld – ik wilde er steeds meer over weten.” Dus schreef hij zich in voor de loting. Toen hij werd geaccepteerd aan de VU, was de keuze snel gemaakt.
‘Als iemand onderuitging, snelde ik meteen naar hem toe om te helpen’
“Het klinkt misschien cliché, maar het spreekt me gewoon aan dat ik mensen kan helpen. Op het voetbalveld had ik dat al. Als iemand onderuitging, snelde ik meteen naar hem toe om te helpen. Op school was ik er graag voor mensen die niet lekker in hun vel zaten. Tijdens de stage besefte ik heel sterk dat ik hier mijn carrière van wil maken.”
Feyenoord of Ajax?
Zijn teamgenoten reageerden in eerste instantie verbaasd, maar wel positief. “Ze vonden het jammer dat ik wegging, maar vonden het ook wel een dapper besluit en waren trots. Na mijn beslissing was ik niet meteen weg dus als ik dan een mooi doelpunt maakte, zeiden ze nog weleens: Ah Splint, kun je niet nog even nadenken over je keuze?”
De meeste fans die hem op Instagram volgden, doen dat nog steeds, maar hij merkt daar niet veel van. Die kant van het voetballeven heeft hij nooit erg interessant gevonden. “Wel krijg ik vaak de vraag of ik nou voor Feyenoord of voor Ajax ben. Dat vind ik altijd wel grappig. Amsterdam staat inmiddels best hoog op mijn lijstje van leuke steden, maar ik zal altijd voor Feyenoord zijn.”
Eerder volwassen
Van elke dag op het veld staan naar met de neus in de boeken is een flinke overstap. Toch ziet De Mooij veel overeenkomsten, hij denkt dat zijn ervaring in de topsportwereld hem goed heeft klaargestoomd voor zijn studie en carrière als arts. “In beide gevallen werk je samen met een team naar een gemeenschappelijk doel toe. Bij voetbal is dat winnen, als dokter een patiënt beter maken.” En tijdens zijn middelbareschooltijd had hij een topsportregeling die hem dwong goed zijn beperkte tijd in te plannen. Dat komt nu mooi van pas met elke vier weken een tentamen.
Ook denkt hij dat zijn voetbalcarrière hem wat eerder volwassen heeft gemaakt. “Je hebt op jonge leeftijd al heel serieuze gesprekken met je coach bijvoorbeeld. En op zo’n veld zegt iedereen wat ze denken – er wordt gescholden, en van alles naar elkaar geroepen. Iedereen heeft een mening over je. Daar moet je boven leren staan. Net zoals je om moet kunnen gaan met boze patiënten.”
Als arts zal hij wel meer aan de vragende kant staan
De mediatraining die hij kreeg bij Feyenoord lijkt ook best op de gespreksvaardigheden die hij leert bij geneeskunde. “Zoals wanneer je wel of juist niet moet doorvragen, of hoe je een langer antwoord dan alleen ja of nee kunt geven.” Als arts zal hij dan wel meer aan de vragende kant staan dan als voetballer, “maar als een patiënt iets vraagt, heb ik misschien eerder door wat erachter zit.”
Niet katjelam
De Mooij is voor zijn studie van Rotterdam naar Amsterdam verhuisd waar hij met nieuwe vrienden samenwoont in het centrum. Hij loopt vooralsnog nominaal, studeert hard en vol enthousiasme – is eerder aan het omcirkelen welke nieuwe vakken eraan komen dan wegstrepen welke vakken hij heeft gehad. Maar met het eindigen van zijn topsportleven heeft hij ook meer de ruimte om de andere kant van studeren te leren kennen.
Bij Feyenoord was het devies om niet te drinken, maar het was uiteindelijk de eigen keus. “Toch heb ik het nooit gedaan. Ik ben pas begonnen met drinken op mijn negentiende, best laat. Ik wilde er helemaal voor gaan, net zoals ik nu doe in mijn studie. Je kunt niet katjelam op vrijdag zijn en dan zaterdagochtend een wedstrijd spelen. Maar nu ben ik dat wel een beetje aan het ontdekken, ik ga steeds vaker de stad in om af te spreken en voor een drankje.”
En het voetballen heeft hij niet helemaal aan de kant hoeven zetten. Hij speelt nu voor amateurclub AFC Amsterdam. “Maar het valt mee hoe groot die omslag is. Ze zijn serieus en spelen hoog, we willen echt kampioen worden. Alleen blijven we na een wedstrijd wel nog hangen om te kaarten met een drankje. En er wordt friet geserveerd in de kantine, dat deden ze bij Feyenoord niet.”
Vrienden voor het leven
Terugkijken doet De Mooij niet echt – in ieder geval niet met spijt. Hij is vastberaden arts te worden. Hij volgt zijn oude team bij Feyenoord nog op de voet, geeft graag voetbal clinics aan jonge spelers en denkt weleens na over een toekomst als sportarts, maar verder ligt zijn profvoetbalcarrière definitief achter zich. Hij denkt wel nog vaak terug aan alle mooie momenten die hij meemaakte: “Ik ben op plekken geweest waar je niet zo snel meer komt: Qatar, Abu Dhabi, Paramaribo. We hebben prijzen gewonnen, ik heb vrienden voor het leven gemaakt. Je ziet elkaar zeven jaar lang bijna elke dag, je weet alles van elkaar en elkaars familiebanden. Je deelt het verdriet van een wedstrijd verliezen maar staat de volgende ochtend weer samen op het veld.”
Toch twijfelt hij er niet aan of hij eenzelfde voldoening zal halen uit zijn werk als arts. “Inmiddels geeft iemand reanimeren misschien zelfs een groter gevoel van euforie dan een doelpunt scoren.” Want ja, leven en dood of winnen en verliezen…