Aan het eind van de Abraham Kuyper Lezing maakte rector Vinod Subramaniam de opvolger van Maxim Februari bekend: Babs Gons. Met haar haalt de VU niet alleen een geëngageerde schrijver in huis, maar ook wat rock-’n-roll en rap.
Babs Gons is spoken-word-artiest, schrijver, theatermaker, columnist en docent creatief schrijven. Vanaf 2001 organiseerde ze in Paradiso tien jaar lang Palabras, een maandelijks podium voor jonge dichters en schrijvers. Ze staat met haar werk op festivals, treedt op in literaire programma’s, debatcentra en bibliotheken, draagt voor op radio en televisie en reisde met haar werk af naar verschillende landen. In 2018 won ze de Black Achievement Award voor Kunst en Cultuur en in 2019 verscheen Hardop, een door haar samengestelde bundel met het werk van achttien Nederlandse spoken-word-dichters. En elke zaterdag kun je sinds augustus vorig jaar in Het Parool een column van haar lezen.
Dit jaar schreef ze het Boekenweekgedicht: Polyglot [zie hieronder]. Op de avond dat het Boekenbal had moeten plaatsvinden – begin maart – droeg ze haar gedicht over tweestrijd voor in een lege Amsterdamse Stadsschouwburg.
Poëzie voor een onbewoond eiland
In het magazine De club van echte lezers #6 vertelt Gons over welke boeken zij niet raakt uitgepraat: ‘Ik denk ZZ Packer, Drinking Coffee Elsewhere – zo’n geweldige verhalenbundel. Maar ook Raymond Carver, What We Talk About When We Talk About Love. En natuurlijk The Color Purple van Alice Walker. En Beloved van Toni Morrison. Ook heel mooi: Mirjam van Hengel, Hoe mooi alles, over het leven van Leo en Tineke Vroman, een liefde in oorlogstijd. En als we het over poëzie hebben, neem ik The Black Unicorn van Audre Lorde mee naar een onbewoond eiland.’
Vorige maand verscheen haar bundel Doe het toch maar, teksten voor het podium, aangevuld met nieuw werk. In voorwoord schrijft ze: ‘ik wil een taal waarin / ‘gewoon’ en ‘anders’ / hun langste tijd hebben gehad / een zachte dood sterven / en niemand ooit meer / onzichtbaar kunnen maken.’
Babs Gons is de vijftiende Vrije Schrijver. Zie haar voorgangers aan de VU.
ik leerde de ene taal na de andere
die van de nette kleren
die iets van je huid compenseren
van de woorden verzorgd tot in de puntjes
die je iets lijken te vergeven
de taal van opgeheven hoofd en rechte rug
en net doen alsof
niemand je kan raken
de taal van wie denkt ze wel niet dat ze is
wie denk ik wel niet dat ik ben
de taal van hou van mij ondanks dit lichaam
de taal van hou van mij dankzij dit lichaam
van haal je vingers uit mijn haar
alleen de wind mag erdoorheen
haal je vingers uit mijn mond
ik draag mijn tong in mijn borst
de taal die de mond scheidt van het hart
het hart van het bloed
het bloed van de botten
archiefkasten met verloren verhaallijnen
waarin je soms in de weerklank
van een verre voorouder
jezelf ontmoet
de taal die je ziel terug naar huis zingt
de taal zo kaal
dat ze je niets geeft om je mee te bedekken
maar het liefste is me
de taal die me zo bloot legt
als mijn huid maar toelaat