Dan spreek je iemand weer na maanden en het eerste wat diegene vertelt, had je al gezien op Instagram.
Het overkwam me van de week, toen ik voor het eerst in een halfjaar weer een rondje Vondelpark deed met mijn hardloopmaatje. Haar knalroze Asics hadden maandenlang stof staan vangen in de gangkast. Ze had de lol eraf gelopen.
De wereld had daarentegen niet bepaald stilgestaan in de afgelopen maanden. Trump werd herkozen en nodigde de Amerikaanse techreuzen beurtelings uit in Mar-a-Lago. Stuk voor stuk zwichtten ze als Lucifer voor zijn aanbod. Het duivelspact droeg ze op de richtlijnen en algoritmes van hun socialemediaplatformen aan te passen naar de wens van hun zakenpartner, in ruil voor politieke macht.
Zo veranderden de sociale media – voor zover het dat nog niet was – in een zevenkoppig monster dat een allesvernietigende vlammenzee van desinformatie verspreidt. We moeten er dus vanaf, vinden velen. Alweer. #BoycottTwitter, #ByeByeFacebook. Hoeveel hashtags hebben we al trending zien worden met dank aan het algoritme dat ze willen afzweren?
Allemaal zonder daverend succes, helaas. Hoewel de privacyschending, de politieke invloed en onze afhankelijkheid van deze platformen redenen genoeg zijn om er en masse de brui aan te geven, blijkt het voor velen in de praktijk bijzonder lastig om sociale media vaarwel te zeggen. Zelfs de mensen die zich uit Elon Musks beerput hebben bevrijd, zoeken hun heil nu in BlueSky.
Het werpt de vraag op waarom we onze persoonsgegevens zo bereidwillig blijven afstaan aan apps die ons, inmiddels ruimschoots bewezen, ongelukkig maken.
Het is druk in Vondel. Het is niet alleen mooi hardloopweer, ook veel dagjesmensen komen af op het park dat steevast in de top-tien ‘most Instagrammable places of Amsterdam’ staat.
Stel dat er een boom omvalt in een bos, maar er is niemand in de buurt die het kan horen, maakt de vallende boom dan geluid? Sommige mensen vinden van niet. Die zeggen dat er zonder waarneming niets van een gebeurtenis overblijft.
Waarschijnlijk heeft deze column jou via sociale media bereikt. Gelukkig maar, want in hoeverre bestaan deze woorden als niemand ze leest? Wat is een lied nog waard als niemand het hoort? Wat blijft er van ons over als niemand ons ziet? Wie zijn wij zonder volgers?
Misschien wel gelukkiger dan gedacht. Mijn hardloopmaatje vond de lol terug in het lopen nadat ze Strava had verwijderd, de duivelse app waaraan ze haar ziel had verkocht. Ieder rondje liepen haar volgers met haar mee, tot vervelens toe. En stond het niet op Strava, dan was het niet gebeurd.