Het was voor mij een primeur, toen er een Bijenkorfbon van 75 euro onder het pakpapier met rendiermotief vandaan kwam. Zo’n royaal cadeau laat je niet onbenut, en zo liep ik voor het eerst door een van de draaideuren die uitkijken op de Dam.
Daar betrad ik een marmeren vloer van wat zich nog het best laat omschrijven als de ontvangstzaal van een statig paleis. Op glanzende deskjes stonden parfummetjes die ruimte vulden met een kunstmatig zoet aroma. Minstens even onnatuurlijk was de glimlach op het gezicht van de driedelig aangeklede medewerkers. Of nee, lakeien, zo aan weerszijden van het gangpad.
Ja, de klant is koning, maar de Bijenkorf tilt dat adagium naar een hoger niveau. ‘Daar is de klant koningin,’ staat op de website van zijn eigen Stichting Cultureel Erfgoed. ‘De verkoopster loopt met haar mee door de winkel, de loopjongen brengt het artikel naar de kassa annex paktafel. En de aankopen worden, indien gewenst, thuisbezorgd om daar te worden afgerekend.’
Hoe levensecht het Tweede Paleis op de Dam haar ‘koninklijke behandeling’ ook maakt – en hoe graag de koningin ook in dit sprookje wil geloven, er is één smetje. Een doorn in het oog, een kras op haar kroon. De klant.
Die banjert vanuit de regen zo de paleiszaal in. Vertrapte Adidas’jes stempelen schoenzoolvormige bruine plasjes op de gladgeboende tegels. De geur van roosjes wordt verdrongen door natte hond. En de lakeien doen niks.
Dus de koningin knijpt een oogje dicht, om de klant niet te hoeven zien. Om zichzelf niet te hoeven zien. Met het andere oog speurt ze naar dure kledij, waarmee ze zich onderscheidt van dat klootjesvolk. Hoe exclusiever het merk, hoe dieper Hare Majesteit in de buidel wil tasten.
Hoe doen ze het toch? Ik vraag het me oprecht af. Hoe weten de Gucci’s en Prada’s van deze wereld de economische natuurwetten – stijgt de prijs, dan daalt de vraag – te tarten? Wanneer hebben ze ons zo gehersenspoeld dat we ons vrijwillig blauw betalen om in hun logo’s rond te paraderen als wandelende reclamezuil?
Het begint zelfs al voor we de kleding aantrekken. De kassalakei stopte mijn aankoop in zo’n witgele Bijenkorftas, die ik de rest van de dag belangeloos met me meedroeg.
De laatste paar euro’s op mijn tegoedbon besteedde ik in het meest ongezellige restaurant dat ik ooit had gezien, op de bovenste verdieping. Onder een laag plafond krioelde het van de klanten. Allemaal met dezelfde witgele tasjes honing.
Het geparfumeerde sprookje wordt verdrongen door een naar natte hond stinkende realiteit: de Bijenkorf telt maar één koningin. De rest is werkster.
Оформите моментальный кредит без предоставления фото паспорта, средства моментально поступят прямо сейчас.
Займы онлайн без селфи с паспортом niasam.ru/vklady__kredity__kreditnye_karty/zajm-bez-foto-pasporta-udobstvo-i-vazhnye-momenty-248466.html .