De muren van de sociëteitszaal hebben oren. In het nieuws krijgen we de afgelopen jaren immers een steeds ongepolijster inkijkje achter de gesloten deuren van studentenverenigingen. Ook onder niet-leden doen hun ontgroeningsrituelen en diavoorstellingen met bangalijsten de ronde.
Corpsleden brallen er niet minder om. Als de muren van de soos ook ogen hadden, zouden ze nog altijd een zooitje studenten onbezorgd bakken zien trekken. Geen gefronste wenkbrauwen. Geen vingers die op cartooneske wijze het dasje wat losser wrikken om een beetje lucht te krijgen.
Het zweet breekt de corpsballetjes niet uit omdat ze simpelweg niets hebben om voor te vrezen. Tuurlijk, er wordt hier en daar verontwaardigd gereageerd op de praktijken die deze ‘gezelligheidsverenigingen’ erop nahouden. Wellicht wordt de subsidie een jaartje stopgezet, maar de positie van deze studenten(verenigingen) is immer onbetwist. Zelfs Amalia, die normaliter openlijk nog geen scheet mag laten zonder dat de Rijksvoorlichtingsdienst zich ermee heeft bemoeid, sloot zich afgelopen jaar zonder al te veel poeha aan bij het Amsterdams corps. Daarmee voegt ze zich in een lange traditie van sperma-emmers binnen haar familie.
Ze hebben er dan ook een hoop aan gedaan om hun ondergekotste straatje schoon te vegen. De gedragscode die de verenigingsbesturen gezamenlijk opstelden was allicht het resultaat van voortschrijdend inzicht, maar veel waarschijnlijker is dat-ie (à la de rechtstatelijkheidsverklaring van de PVV) vooral voortkwam uit overwegingen binnen de pr-afdeling.
Hoewel er geen Auschwitzje meer wordt nagespeeld, is van die echte ‘cultuurverandering’ waar de besturen mee dweepten geen sprake. Ouderejaars blijven met volle teugen bier genieten van hun slaafmeesterrelatie tot feuten, die worden ontmenselijkt door hun naam te vervangen in een nummer. Dagenlang worden ze toegeschreeuwd, uitgefoeterd, beledigd en rondgecommandeerd. En iedereen die vindt dat dat best meevalt, zou ik willen zeggen dat die gedachte precies het cultuurtje samenvat waarin we vastzitten.
Waarom wordt het zo normaal gevonden dat onze toekomstige rechters, managers, doktoren en politici in het speelkwartier van hun leven de fanatiekste deelnemers zijn van wat ik maar even ‘moreel apenkooien’ noem? Lidmaatschap van het corps – ergo: meewerken aan jarenlang structurele vernedering – is nog altijd geen jeugdzonde, maar een statussymbool. Sterker nog, al die feutendrijvers houden aan hun corpstijd zo’n goed gevuld adressenboekje over dat zij straks de machtige bovenlaag vormen die onze samenleving eerlijker, gelijker en meritocratischer moet maken. Dat belooft wat.
Het wordt tijd dat we een lidmaatschap bij het corps op waarde gaan schatten, in plaats van al die jasjedasjes af te doen als balorige deugnietjes. Er is er namelijk al eentje staatsrechtelijk onschendbaar en dat is meer dan genoeg.