Toen ik mijn vwo-diploma haalde, had ik een strak plan: binnen drie jaar die bachelor, en dan goed voorbereid de wijde wereld in. Maar ik leerde mezelf beter kennen: mijn vermijding, mijn rusteloosheid, mijn chaotische manier van werken. Zo werd ik – bijna zonder het te merken – een eeuwige student.
Van de ene studie naar de andere hoppen, omdat je simpelweg nog geen idee hebt waar je over tien jaar wilt zijn. Talloze nachten doorhalen met huisgenoten, vrienden en wildvreemden op Uilenstede. Meer tijd spenderen in de ledenkamer van je vereniging dan in je werkgroepen of hoorcolleges — en je daar niet eens schuldig over voelen.
Het label ‘eeuwige student’ voelde eerst als falen. Vragen op familiefeestjes. Leeftijdsgenoten die “voorlopen”. Een breder gevoel dat alles efficiënt, snel en marktgericht moet. Alsof het hoger onderwijs een productielijn is, en jij een eindproduct dat na drie of vier jaar “klaar” moet zijn.
Maar laten we eerlijk zijn: dat beeld klopt niet. De universiteit is juist een plek waar je mag dwalen, falen en opnieuw beginnen. Leren is geen middel, maar een doel op zich. Vraag dat maar na bij voormalig minister-president Jan-Peter Balkenende, die vijf jaar op Uilenstede woonde. Of bij zijn opvolger Mark Rutte, die acht jaar over zijn bachelor deed.
Zo brokkelt het verwachtingspatroon langzaam af, en leer je het label ‘eeuwige student’ omarmen. Je tekortkomingen heb je erkend en geïntegreerd — want juist daar zit de groei. En presteren doe je niet alleen tijdens je tentamens; je leert minstens zoveel buiten de collegezaal.
De ledenkamers, waar je eerst vooral kwam voor de gezelligheid, blijken broedplaatsen van initiatief: samen met verenigingen probeer je beleid om te buigen tot iets menselijks, iets speels, iets dat wél aansluit bij de werkelijkheid van studenten.
De strijd tegen bezuinigingen — waardoor blijkbaar een hele studie kan verdwijnen en tientallen studenten zonder alternatief achterblijven — leert je opkomen voor mensen die geen stem hebben.
De protestacties voor Palestina laten je zien dat de roep om rechtvaardigheid zelden comfortabel is, maar juist daarom zo belangrijk.
Deze momenten vormen je meer dan welk tentamen dan ook. Ze vragen om moed, om geduld en om empathie — eigenschappen die nergens zo intens ontwikkeld worden als in de ruimte tussen falen en proberen.
Laat mij maar eeuwige student zijn. Soms slingerend, soms struikelend, maar altijd vooruit. Want wat is een eeuwige student, behalve iemand die weigert stil te staan?
A very nice piece. Indeed, all of us should be lifelong learners, and not only grades count as proof of education. Keep going! Who knows, wisdom like this might mean that VU is educating our next PM right now.