We kennen allemaal de beelden van vluchtelingenkampen uit het nieuws. Waarom besloot jij in actie te komen?
“Een vriendin die ik nog ken uit de tijd dat we samen bij Amnesty International werkten, vertelde dat ze een maandelijkse wake ging organiseren. Ik wist meteen dat ik daarbij wilde zijn. Zij was bij Amnesty verantwoordelijk voor de Maghreb-regio [Het noordwestelijke deel van Afrika, red.] en we praten samen altijd veel over de vluchtelingencrisis. Ik was dus bij de eerste wake en heb het sindsdien in mijn agenda staan, zodat ik het nooit kan vergeten.”
Waarom gaat juist dit onderwerp je zo aan het hart?
“Het is onmenselijk wat er op dit moment gebeurt aan onder meer de Wit-Russische grens en in het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos. Dit gaat om mensen, maar ze worden behandeld als dingen. Mensen vluchten niet zomaar, je gaat niet zonder reden uit je eigen omgeving weg. Daar moeten de samenleving en de politiek veel meer naar kijken. Tijdens de wake hoor ik de verhalen van vluchtelingen en die raken me echt. Het is niet te bevatten.”
Hoe ziet zo’n wake eruit?
“We beginnen altijd om 18 uur met een uitleg over het programma van die dag en een update over wat er speelt op vluchtelingengebied. Elke wake heeft een eigen thema, zo gaat die van vanavond over naastenliefde, christelijke waarden en een humaan asielbeleid. Er zijn sprekers, onder wie vluchtelingen die hun persoonlijke verhalen vertellen, en tussendoor wordt muziek gemaakt. Dat is fijn, want dan kun je even bijkomen van alles wat je hebt gehoord. Om 19 uur bouwen we weer af. Op dit moment komen er altijd zo’n dertig mensen naar de wake en we hopen dit aantal te kunnen laten groeien. Hoe meer mensen er zijn, hoe beter.”
Wat hopen jullie ermee te bereiken?
“We hopen vooral meer aandacht te vestigen op het ontzettende leed dat vluchtelingen wordt aangedaan in Europa. Daarnaast zouden we graag zien dat Amsterdam het voortouw neemt. Ook in de Nederlandse politiek treedt verharding op rondom dit thema. Het zou mooi zijn als de gemeente Amsterdam van zich laat horen en ook uitspreekt naar de Tweede Kamer en vervolgens Europa dat dingen moeten veranderen.”
Denk je weleens: ik pak het vliegtuig en ga ter plekke mensen helpen?
“Ik heb grote bewondering voor mensen die dat doen. Mensen die alles aan de kant schuiven en bijvoorbeeld naar Lesbos vertrekken. Zeker als je hoort dat enkele hulpverleners nu voor de Griekse rechter staan omdat ze worden verdacht van mensensmokkel. Dat is de omgekeerde wereld. Maar ik zie het niet als mijn plek om daarheen te gaan, ik zet me liever vanuit Amsterdam in voor een humaner beleid. Wellicht kan ik over een paar jaar, als ik met pensioen ben, mensen thuis opvangen.”
Ben je altijd al zo maatschappelijk betrokken geweest?
“Als programmamanager van het Pre-University College ben ik dagelijks bezig met kansengelijkheid voor leerlingen. Wij zorgen onder meer dat de overgang van voortgezet naar wetenschappelijk onderwijs soepel verloopt. We werken veel met eerstegeneratiestudenten, voor hen hebben we speciale programma’s. Ik wil zorgen dat ze de juiste keuzes maken en mensen leren kennen die hen op de universiteit kunnen helpen. Met andere woorden: ik voel wel dat ik maatschappelijk betrokken ben.”